Opel (wymowa [oːpl̩]) jest niemieckim producentem samochodów, filią francuskiego PSA Group od sierpnia 2017 roku. Od 1929 do 2017 roku Opel był własnością amerykańskiego koncernu General Motors. Samochody Opla są sprzedawane w Wielkiej Brytanii pod marką Vauxhall.

Początki Opla wiąże się z firmą produkującą maszyny do szycia, założoną przez Adama Opla w 1862 roku w Rüsselsheim nad rzeką Men. Firma rozpoczęła produkcję rowerów w 1886 roku, a swój pierwszy samochód wyprodukowała w 1899 roku. Po wprowadzeniu Opla na giełdę w 1929 roku General Motors przejął większość jego akcji, a w 1931 roku wykupił je wszystkie. Amerykański koncern był właścicielem niemieckiej firmy przez prawie 90 lat.

W marcu 2017 roku PSA Groupe zgodziło się nabyć Opla od General Motors za 2,2 miliarda euro, co uczyniło francuskiego producenta samochodów drugim co do wielkości w Europie (po Volkswagenie).

Główna siedziba Opla znajduje się w Rüsselsheim, Hesse, Niemcy. Firma projektuje, konstruuje, produkuje i zajmuje się dystrybucją samochodów osobowych marki Opel, lekkich pojazdów użytkowych i części samochodowych. Samochody produkowane przez Opla (wraz z siostrzaną brytyjską marką Vauxhall) można nabyć w 50 krajach.

1.1     Historia firmy

1.1.1      Lata 1862–1920

Firma została założona w Rüsselsheim, Hesse, Niemcy, 21 stycznia 1862 roku, przez Adama Opla. Na początku Opel produkował maszyny do szycia. W 1888 roku produkcję przeniesiono z obory do bardziej przestronnego budynku w Rüsselsheim. Opel wprowadził na rynek nowy produkt w 1886 roku — zaczął sprzedawać rowery na wysokich kołach, znane również jako bicykle. Dwóch synów Opla uczestniczyło w wyścigach kolarskich wyżej wymienionych rowerów, co przyczyniło się do promocji tego środka transportu. Produkcja bicykli wkrótce przerosła produkcję maszyn do szycia. W chwili śmierci Opla w 1895 roku firma był liderem na obu rynkach.

Pierwsze samochody zostały wyprodukowane w 1899 roku po tym, jak żona Opla, Zofia, i ich dwaj najstarsi synowie nawiązali współpracę z Friedrichem Lutzmannem, ślusarzem na dworze w Dessau w Saksonii-Anhalt, który od jakiegoś czasu pracował nad projektami samochodów. Stworzone wtedy samochody nie odniosły wielkiego sukcesu, a partnerstwo zostało rozwiązane po dwóch latach. Opel podpisał w 1901 roku umowę licencyjną z francuskim Automobiles Darracq France na produkcję pojazdów pod marką Opel Darracq. Te samochody składały się z nadwozi Opla zamontowanych na podwoziach Darracq — pojazdy były napędzane silnikami dwucylindrowymi.

Firma po raz pierwszy zaprezentowała samochody własnej konstrukcji podczas Hamburg Motor Show w 1902 roku, a ich produkcję rozpoczęto w 1906 roku — produkcję Opla Darracq przerwano rok później.

W 1909 roku wyprodukowano model Opel 4/8 PS, znany jako Doktorwagen („Doctor’s Car”). Jego niezawodność i wytrzymałość zostały docenione przez lekarzy, którzy pokonywali duże odległości w drodze do swoich pacjentów, w czasach gdy drogi o twardej nawierzchni były jeszcze rzadkością. Doktorwagen kosztował jedynie 3 950 marek — o połowę mniej niż luksusowe modele tamtych czasów.

W 1911 roku fabryka firmy została praktycznie zniszczona przez pożar. Zbudowano więc nową, a do jej wyposażenia użyto bardziej nowoczesnego sprzętu.

1.1.2      Lata 1920–1939

We wczesnych latach 20. XX wieku Opel stał się pierwszym niemieckim producentem samochodów, który zaczął używać masowej linii produkcyjnej do budowy swoich samochodów. W 1924 roku użyto jej do wyprodukowania nowego dwumiejscowego samochodu z otwartym dachem, zwanego Laubfrosch („Tree frog”). Samochód ten był zawsze wykańczany zielonym lakierem. Cena pojazdu była wysoka (jeśli weźmiemy pod uwagę tańszy proces produkcyjny), sprzedawano go za 4 500 marek. W latach 30. tego typu samochód kosztował już zaledwie 1 990 marek — częściowo z powodu popularyzacji linii montażowej, ale także ze względu na rosnący popyt na samochody. Adam Opel umożliwił korzystanie ze zmotoryzowanego transportu zarówno ludziom bogatym, jak i biednym.

Opel miał 37,5% udziału w rynku w Niemczech, będąc jednocześnie największym krajowym eksporterem samochodów w 1928 roku. W ówczesnej ofercie znajdował się model „Regent” — pierwszy ośmiocylindrowy samochód Opla. Samochody firmy z napędem rakietowym, RAK 1 i RAK 2, ustanawiały niezwykłe jak na swoje czasy rekordy.

W marcu 1929 roku koncern General Motors (GM), będąc pod wrażeniem nowoczesnych zakładów produkcyjnych Opla, kupił 80% udziałów w firmie — 100% do 1931 roku. Dzięki tej transakcji rodzina Opla otrzymała 33,3 miliona dolarów (USD). Następnie w 1935 roku zbudowano drugą fabrykę (w Brandenburgii) do produkcji lekkich ciężarówek serii „Blitz”.

W 1935 roku Opel stał się pierwszym niemieckim producentem samochodów, który produkował ponad 100 000 pojazdów rocznie. Wynik ten osiągnięto za sprawą popularnego modelu Opla „P4”. Jego cena wynosiła zaledwie 1 650 marek, a samochód miał czterocylindrowy silnik o mocy 23 KM (17 kW) i pojemności 1,1 L. Osiągał prędkość maksymalną 85 km/h (53 mph).

Opel wyprodukował także pierwszy pojazd seryjny w Niemczech. Posiadał on nadwozie typu „unibody” wykonane w całości ze stali. Była to jedna z najważniejszych innowacji w historii motoryzacji. Samochód ten otrzymał nazwę „Olympia”, a jego produkcja ruszyła w 1935 roku. Dzięki niewielkiej masie i zastosowanym rozwiązaniom z dziedziny aerodynamiki zwiększono osiągi pojazdu oraz zmniejszono zużycia paliwa. Opel otrzymał patent na tę nową technologię.

Lata trzydzieste były dekadą rozwoju firmy. Do roku 1937, kiedy wyprodukowano 130 267 samochodów, fabryka Opla w Rüsselsheim była najważniejszą europejską fabryką samochodów pod względem produkcji (7. na świecie).

W 1939 roku zaprezentowano bardzo popularny model Kapitän. Posiadał on sześciocylindrowy silnik o pojemności 2,5 L, całkowicie stalowe nadwozie, niezależne przednie zawieszenie, amortyzatory hydrauliczne, system ogrzewania wody (z elektryczną dmuchawą) i centralny prędkościomierz. 25 374 modele Kapitän opuścił fabrykę, nim intensyfikacja II Wojny Światowej spowodowała tymczasowe wstrzymanie produkcji motoryzacyjnej jesienią 1940 roku (na polecenie rządu).

1.1.3      Druga Wojna Światowa

Druga wojna światowa spowodowała, że w 1945 roku firma po raz pierwszy w historii wyprodukowała mniej pojazdów niż w latach poprzednich. Zanim wybuchł konflikt, Adam Opel AG zyskał pozycję największego producenta pojazdów mechanicznych w Europie. Połączenie wiedzy technicznej Opla z zasobami GM przyniosło znakomite wyniki. Pomimo olbrzymiej biurokracji, sytuacja gospodarcza Niemiec w latach 30. XX wieku mocno przyczyniła się do rozwoju firm samochodowych — Opel jako jedyny nie był związany z rozwojem maszyn używanych do celów wojskowych.

W czasie wojny relacje Opla z amerykańskim GM stanęły pod znakiem zapytania. Pamiętnik Alfreda P. Sloana wskazuje, że kiedy wybuchła wojna, a Niemcy znacjonalizowały wiele przemysłowych aktywów należących do kapitału zagranicznego, kontakt GM z Oplem został zerwany. Inni twierdzili, że nawet po czerwcu 1940 roku oficjalne relacje między Oplem i Ameryką nie zostały zerwane, a amerykanie czerpali zyski z firmy nawet w trakcie wojny.

Fabryka w Rüsselsheim nigdy nie odgrywała ważnej roli w przygotowaniach wojennych Niemiec. Fabryka Forda w Kolonii również nie była uważana za wystarczająco godną zaufania. Nie otrzymała dużych zleceń jak np. produkcja czołgów, z uwagi na wcześniejsze powiązania z firmami zagranicznymi. Początkowo uważano, że wojna będzie trwała krótko i wygrają ją Niemcy. Zakłady produkujące samochody zamknięto aby zaoszczędzić zasoby.

Kiedy w 1942 roku stało się jasne, że walki nie zostaną zakończone tak szybko, jak zakładano, fabryki samochodów i ciężarówek rozpoczęły produkcję sprzętu wojskowego (na niewielką skalę), a Opel zaczął wytwarzać części do samolotów i czołgi. Produkcja na pełną skalę ruszyła jedynie w fabryce w Brandenburgii (zakład produkujący samochody ciężarowe). Od końca 1938 roku duże ciężarówki Opel Blitz napędzane były tym samym silnikiem o pojemności 3,6 L, jaki zastosowano w modelu Opel Admiral. Aby sprostać rosnącemu zapotrzebowaniu w czasie wojny, ciężarówki o masie 2,7 t zaprojektowano na licencji Daimlera-Benz w dawnej fabryce Benz w Mannheim.

Jeden z najbardziej wszechstronnych małych niemieckich pojazdów wojskowych, Kettenkrad, mieszanka traktora i motocykla, był napędzany czterocylindrowym silnikiem 1,4 L modelu Olympia. Pojazd ten, wyprodukowany przez NSU, miał motocyklowe sterowanie z przodu oraz gąsienice z tyłu. Pojazdy serii Kettenkrad pomagały przy transporcie broni przeciwpancernej, wojska i sprzętu do komunikacji w czasie działań wojennych. NSU korzystało z tego pojazdu również po wojnie — w kopalniach oraz lasach. Był to jeden z nielicznych pojazdów, który mógł wykonywać prace poprzednio pełnione przez konie — ciężej było zdobyć owies niż paliwo.

W czasie wojny władze wojskowe kładły większy nacisk na rozwój silników chłodzonych powietrzem, które według nich były bardziej odporne na uszkodzenia spowodowane przez warunki pogodowe, ogień artyleryjski i niewłaściwe użycie. Aby sprostać nowym wymaganiom, inżynierowie Opla opracowali nietypową odmianę standardowego chłodzenia silnika ciężarowego o pojemności 3.6 L. Nazwano ją „air-oil cooling”. Metoda ta wykorzystywała olej silnikowy, aby odbierać ciepło z osłon wokół cylindrów. Tłoki były bezpośrednio schłodzone powietrzem — na dwa tłoki przypadała jedna aluminiowa głowica żebrowa. Silnik ten miał moc 72 KM (54 kW; 73 PS), osiągał 3 000 obr/min i napędzany był siedemdziesięcioczterooktawowym paliwem — zbudowano tylko trzy.

Inne specjalne zlecenia zostały wykonane w fabryce w Rüsselsheim. Jedno z nich dotyczyło konstrukcji wymiennika ciepła do sprężarki doładowującej słynnego silnika lotniczego Junkers Jumo. Konieczne było opracowanie specjalnych metod produkcji umożliwiających złożenie prototypu z bardzo cienkich arkuszy aluminium. Wrogowie Niemiec dostrzegli intensyfikację prac w zakładach Opla. W sierpniu 1944 roku stały się one celem ataków lotniczych. Po nalotach bombowców aliantów najbardziej ucierpiały fabryki w Rüsselsheim i Brandenburgii. W pierwszych miesiącach 1945 roku Adam Opel AG było ponurą ruiną.

Pomimo starań personelu firmy zakłady i fabryki Opla nie produkowały zbyt wiele. Wiele narzędzi zostało zniszczonych. Fabryka ciężarówek w Brandenburgii, po powojennym podziale Niemiec, znalazła się w rosyjskiej strefie wpływów. To nie trwało to jednak długo. Wszystkie maszyny i sprzęt — od ram okien po armaturę łazienkową — zostały zdemontowane i wysłane w pobliże Uralu.

Linie do produkcji samochodów i ciężarówek Opla zostały utracone. Jako zadośćuczynienie za zniszczenie wojenne, zgodnie z planami Sił Sprzymierzonych, Związek Radziecki zwrócił się do alianckiego rządu wojskowego o narzędzia, przyrządy, matryce, instalacje i rysunki modelu Kadett. Materiały te miały zostać użyte do rozpoczęcia produkcji samochodowej w filii Opla w okupowanym przez Rosjan Lipsku. Sprzęt został należycie dostarczony Sowietom w czerwcu 1946 roku.

Zaledwie rok później nowy radziecki samochód, Moskvitch 400, zjechał z moskiewskiej linii montażowej — była to idealna kopia Opla Kadetta, zmieniła się tylko jego nazwa. Pod koniec 1950 roku Rosjanie eksportowali te kremlowskie Kadetty do Belgii, podkreślając w ich promocji, że części zamienne można łatwo uzyskać z Niemiec. Model Moskvitcha, który w żaden sposób nie przypominał Opla, został wprowadzony dopiero w 1959 roku. Tego samego roku niemiecka firma była gotowa przedstawić kolejny model serii Kadett.

Jedynie silny opór rządu amerykańskiego, do którego należała strefa okupacyjna Rüsselsheim, uniemożliwił całkowity demontaż całego zakładu Opla w ramach reparacji dla Rosji. Koncern GM nie miał nic do powiedzenia w tych dyskusjach. Przedstawiciel GM, Alfred Sloan, powiedział:

„(Opel) został zajęty przez niemiecki rząd wkrótce po rozpoczęciu wojny. W 1942 roku cała nasza inwestycja w niemiecką firmę wyniosła około 35 milionów dolarów, a na mocy orzeczenia Departamentu Skarbu dotyczącego aktywów znajdujących się w rękach wroga, pozwolono nam odpisać inwestycję od bieżącego dochodu podlegającego opodatkowaniu. Jednakże to orzeczenie nie położyło kresu naszemu zainteresowaniu (lub odpowiedzialności) aktywami Opla. Gdy zbliżał się koniec wojny, dano nam do zrozumienia, że wciąż jesteśmy właścicielami akcji Opla; dowiedzieliśmy się również, że jako właściciele możemy być zobowiązani do przejęcia odpowiedzialności za nieruchomości firmy”. Sloan oraz jego współpracownicy nie byli pewni, czy powrót do ogarniętej powojennym chaosem Europy będzie dobrą decyzją.

Zasobem, który w największym stopniu przyczynił się do odbudowy Opla w 1945 roku była wspólna praca robotników firmy. Nie byli oni przypadkowo wynajętymi pracownikami, którzy wykonywali swoje obowiązki w Rüsselsheim byle jak. Byli to mężczyźni i kobiety, którzy w większości pochodzili z terenów wokół zakładu, np. okolicznych wsi, dla których firma Adam Opel AG stanowiła ważną część codziennego życia. Los Opla był ważny dla jego pracowników, ponieważ jego upadek oznaczałby utratę najważniejszego pracodawcy dla mieszkańców Rüsselsheim, którzy starali się wiązać koniec z końcem w powojennym chaosie.

Tuż pod koniec wojny mała grupa ludzi zaczęła usuwać gruz z fabryki. W maju 1945 roku prace te posunęły się dostatecznie szybko, aby umożliwić rozpoczęcie produkcji bardzo potrzebnych części Opla. Zdobycie materiałów było bardziej uzależnione od handlu wymiennego i czarnych rynków niż normalnych źródeł zaopatrzenia, które prawie przestały istnieć.

1.1.4      Lata 1945–1970

Po zakończeniu wojny fabryka w Brandenburgii została rozebrana i przewieziona do Związku Radzieckiego. 47% budynków w Rüsselsheim uległo zniszczeniu, a byli pracownicy Opla zaczęli odbudowywać znajdujący się tam zakład Opla.

W odpowiedzi na duże zapotrzebowanie na nowe ciężarówki w powojennych Niemczech amerykańskie władze zarządzające Rüsselsheim udzieliły zakładowi zezwolenia na produkcję ciężarówki o masie 1,4 t napędzanej silnikiem Kapitän o pojemności 2,5 L.  Do stycznia 1946 roku fabryka była gotowa do budowy ciężarówek, jednakże wiele z prawie 12 000 części potrzebnych do wykonania każdego pojazdu było niedostępnych. Zanim wielkie firmy mogły rozpocząć produkcję, należało pomóc tym mniejszym. Choroba i złe odżywianie osłabiło 6 000 pracowników. Codziennością stały się sytuacje, kiedy 500 osób było zbyt chorych by przyjść do pracy, a ponad 400 po jej rozpoczęciu nie było w stanie jej kontynuować.

Przezwyciężając te i inne przeszkody, Opel świętował ostatecznie ukończenie pierwszej powojennej ciężarówki Opel Blitz 15 lipca 1946 roku w obecności generała armii Stanów Zjednoczonych Geoffrey’a Keyesa oraz lokalnych liderów i dziennikarzy prasowych. Wyceniona na 6 600 RM, ciężarówka ta została zaprojektowana do pracy na benzynie lub na gazie drzewnym (oferowano również generator gazu). Ten historyczny Opel Blitz opuścił bramę fabryki 26 lipca (do lusterka wstecznego przymocowano ceremonialny bukiet kwiatów, świadczący o podniosłości chwili) — miał trafić do kupca w Wiesbaden. Dalsza produkcja odbywała się w tempie 150 pojazdów na miesiąc, a do końca 1946 roku całkowita produkcja modelu wyniosła 839. W Rüsselsheim produkowano również chłodziarki Frigidaire oraz silniki Olympia dla NSU Kettenkrad.

Następnym krokiem dla Opla było wznowienie produkcji samochodów osobowych. Wydaje się, że najprościej było przywrócić model Kapitän, ponieważ jego silnik był już produkowany dla ciężarówki, jednakże przepisy okupacyjne stanowiły, że niemieccy cywile mogą posiadać samochody o pojemności 1,5 L lub mniej, co sprawiło, że do produkcji trafił model Olympia.  W samochodzie tym wprowadzono wiele użytecznych zmian dzięki dr. inż. e.h. Karlowi Stiefowi, który był głównym inżynierem w Oplu od 1934 roku. Przednie zawieszenie typu „Dubonnet” zostało zastąpione konwencjonalnym układem cewki i wahacza, a układ kierowniczy został odpowiednio przestawiony.

Ogłoszona w listopadzie 1947 roku produkcja powojennego modelu Olympia, z prosto malowanymi kołpakami, rozpoczęła się w grudniu 1948 roku i pozwoliła na skromny powrót do sprzedaży eksportowej w tamtego roku. W październiku 1948 roku model Kapitän powrócił do składu Opla. Zmieniono jedynie kilka szczegółów, takich jak kształt reflektorów i ulepszenia sprężyn piórowych i amortyzatorów. W 1948 roku Kapitän kosztował 9 950 DM, a Olympia 6 785 (po 20 marca 1948 roku marka „Deutschmark” zastąpiła „Reichsmark”).

Inne wydarzenia, które miały ogromny wpływ na przyszłość Opla, miały miejsce w 1948 roku. W lutym i marcu grupa badaczy GM przybyła do Niemiec, aby zbadać każdy aspekt sytuacji gospodarczej Europy i problemy Opla. Po powrocie, w dniu 26 marca, złożyli raport, w którym General Motors ponownie przejął kontrolę nad niemiecką firmą. Jednakże 5 kwietnia komitet ds. Polityki finansowej GM stwierdził, że „w związku z wieloma niepewnymi kwestiami związanymi z funkcjonowaniem firmy korporacja nie ma uzasadnienia dla wznowienia odpowiedzialności za jej działanie w tym czasie …”. Wydawało się, że GM nie chciało Opla.

Alfred P. Sloan, Jr. i Charles Erwin Wilson („Engine Charlie” Wilson), prezes GM, rozważali różne możliwości. Nieco później (tego samego miesiąca) Sloan starał się rozwiązać różnice opinii zarządu koncernu, przedstawiając procedurę postępowania, która miała zapewnić odpowiednie warunki do wznowienia kontroli nad Oplem, rozwiązując wątpliwości bardziej konserwatywnych umysłów finansowych GM.

Sloan zasugerował, aby GM ponownie przejął Opla na dwuletni „okres próbny”, aby sprawdzić, czy warunki ekonomiczne, określone wówczas w Niemczech jako „bliskie stagnacji”, ulegną poprawie. Przedstawił on również inne ważne punkty: „General Motors nie powinno ryzykować, inwestując dodatkowy kapitał w Opla. Należy zastosować udogodnienia kredytowe. Powinniśmy mieć całkowitą swobodę w zakresie polityki personalnej i administracji. Produkty wytwarzane przez Adam Opel AG powinny podlegać wyłącznej jurysdykcji kierownictwa, a jeśli ceny mają zostać zatwierdzone przez władze rządowe, należy zezwolić na rozsądny zwrot z kapitału”.

Mając na uwadze powyższe wytyczne, pytanie dotyczące powrotu do współpracy z Oplem zostało ponownie zadane 3 maja przez komitet ds. Polityki finansowej GM, który następnie wycofał zastrzeżenia związane z powrotem do Rüsselsheim. Wciąż należało dopracować wiele szczegółów, zarówno w GM, jak i w strefie okupowanej przez Niemcy, zanim jakakolwiek współpraca mogła się faktycznie rozpocząć. GM wznowił kontrolę nad Adam Opel AG 1 listopada 1948 roku — po wydaniu oficjalnego pisma. Edward W. Zdunek, dotychczasowy dyrektor regionalny w Europie oddziału General Motors Overseas Operations, został mianowany prezesem.

Powołanie Zdunka na to stanowisko miało szczególne znaczenie. Był doświadczonym menedżerem w branży motoryzacyjnej, a jego pracownicy darzyli go olbrzymim szacunkiem. Ed Zdunek został uznany za idealnego kandydata do prowadzenia interesów Opla w czasie trudnych warunków panujących w powojennych Niemczech. Piastował pozycję prezesa do 1961 roku.

Zmiany w samochodach Opla pod kierownictwem GM pojawiły się dopiero w styczniu 1950 roku, kiedy wyprodukowano zmodyfikowany model Olympia. Przednie i tylne błotniki zostały wydłużone, dodano również ciężką poziomą chromowaną osłonę chłodnicy. Krokiem wstecz było zastąpienie czterobiegowej skrzyni biegów jednostką trzybiegową z dźwignią zmiany biegów.  Model typu cabrio-coach powrócił do oferty samochodów serii Olympia. Do zakupu dostępny był także model Kombi, zbudowany przez Karoserrie Miesen. W lutym 1951 roku, w ramach przygotowań do pierwszej powojennej wystawy motoryzacyjnej w Niemczech, do modelu Olympia dodano jeszcze  komorę bagażnika, która zawierała 15-calowe (38 cm) koła zapasowe zamiast 16-calowych (41 cm) kół i opon. Z niewielkimi dalszymi zmianami model ten produkowano do marca 1953 roku.

Ulepszone detale — takie jak nowa deska rozdzielcza i przesunięcie kolumny kierownicy — upiększyły serię Kapitän w maju 1950 roku. Większych zmian dokonano w marcu 1951 roku, przed pokazem we Frankfurcie 19 kwietnia. Jego wcześniejszy styl (Fastback) został zmodyfikowany do łagodnego (Notchback), a nowa pozioma krata — nienależąca do najładniejszych w historii Opla — zdecydowanie wyróżniała się z przodu pojazdu. Przy wyższym współczynniku kompresji (nadal tylko 6,25:1) moc silnika wynosiła 58 KM (43 kW; 59 PS) przy 3 700 obr/min, a maksymalna prędkość wynosiła 130 km/h (80 mil/h). Moc wyjściowa silnika wzrosła do 60 KM (45 kW; 61 PS) podczas dalszego okresu eksploatacji tego modelu — który zakończył się w lipcu 1953 roku.

Z powodu braku narzędzi do budowy serii Kadett, Opel znalazł się, pod względem ceny, pośrodku niemieckiego rynku motoryzacyjnego, wciśnięty pomiędzy Volkswagen i Mercedesem-Benz. Pozycja ta była komfortowa zarówno dla GM, jak i Opla. W 1953 roku produkcja firmy, po raz pierwszy od wojny, wynosiła ponad 100 000 sztuk. W 1954 roku, kiedy rozrastająca się fabryka nad rzeką Men została całkowicie przebudowana, w Adam Opel AG zatrudnionych było 24 470 osób — wyprodukowano 167 650 samochodów (najwyższy wynik produkcji). Powojenna odbudowa firmy zakończyła się sukcesem.

1.1.5      1970–obecnie

W latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych ubiegłego wieku serie Vauxhall i Opel zostały połączone w jedną ofertę dostępną w całej Europie.

W latach 70. Opel stał się silniejszą z dwóch europejskich marek GM; Vauxhall był trzecią najlepiej sprzedającą się marką w Wielkiej Brytanii po British Motor Corporation (późniejszym British Leyland), jednakże poza krajem sprzedaż marki nie była tak imponująca. Obie firmy były bezpośrednimi konkurentami poza swoimi rynkami macierzystymi, jednakże — idąc śladem Forda, który zadecydował o fuzji brytyjskich i niemieckich spółek zależnych pod koniec lat 60. XX wieku — GM postanowił je połączyć. Opel i Vauxhall już wcześniej ze sobą współpracowały, ale poważne starania, by połączyć działania dwóch firm i rodziny produktów w jedną, rozpoczęły się dopiero w latach siedemdziesiątych XX w., kiedy to kompletna linia produktów Vauxhall zastąpiona była pojazdami opartymi na platformach Opla — jedynym wyjątkiem od tej zasady jest Bedford CF (Panelvan), jedyny samodzielny projekt Vauxhalla, który został wprowadzony na rynek europejski jako Opel. Pod koniec lat osiemdziesiątych obydwie marki były tak naprawdę jedną.

Pierwszym samochodem z turbodoładowaniem Opla był Opel Rekord 2.3 TD, po raz pierwszy pokazany w Genewie w marcu 1984 roku.

W latach 90. Opel był uważany za żyłę złota GM, z marżami zysku podobnymi do marży Toyoty. Zysk Opla pomógł skompensować straty GM w Ameryce Północnej i sfinansować ekspansję koncernu na rynek azjatycki. Opel przynosił zyski przez cały rok po raz ostatni w 1999.

Po światowym kryzysie finansowym w 2008 roku GM zgodził się sprzedać 55% udziałów w Oplu grupie Magna za zgodą rządu Niemiec 10 września 2009 roku. Umowę później odwołano.

W związku z planami restrukturyzacji Opel ogłosił, że zakład w Antwerpii w Belgii zostanie zamknięty do końca 2010 roku.

W 2010 roku Opel podał do wiadomości publicznej, że inwestycje firmy w ciągu najbliższych pięciu lat wyniosą około 11 miliardów euro. 1 mld euro miał zostać przeznaczony wyłącznie na rozwój innowacyjnych i paliwooszczędnych silników i skrzyń biegów.

29 lutego 2012 roku Opel ogłosił utworzenie współpracy z PSA Peugeot Citroen, w wyniku którego GM otrzymał 7% udziału w PSA, stając się drugim pod względem wielkości udziałowcem PSA — po rodzinie Peugeot. Współpraca ta miała na celu umożliwienie zaoszczędzenia 2 miliardów dolarów rocznie poprzez dzielenie platformy, wspólne zakupy i inne korzyści taryfowe. W grudniu 2013 roku GM sprzedał 7% udziałów w PSA za 250 mln GBP, po tym, jak plany oszczędności kosztowych nie odniosły tak dużego sukcesu, jak zakładano. Opel był zaliczany do najbardziej agresywnych dyskonentów na europejskim rynku samochodów seryjnych. GM odnotował w 2016 roku stratę w wysokości 257 milionów dolarów (USD) w wyniku operacji w Europie. Mówi się, że GM stracił około 20 miliardów dolarów (USD) w Europie od 1999 roku.

Fabryka Opla w Bochum została zamknięta w grudniu 2014 roku, po 52 latach działalności, z powodu nadmiernej zdolności produkcyjnej.

Opel wycofał się z Chin, gdzie miał sieć 22 dealerów, na początku 2015 roku, po tym, jak General Motors zdecydował się wycofać swoją markę Chevroleta z Europy od 2016 roku.

1.1.6      Zakup przez PSA

W marcu 2017 roku Groupe PSA zgodziła się kupić Opla, jego brytyjską siostrzaną markę Vauxhall i ich europejską spółkę wypożyczającą samochody od General Motors za 2,2 mld dolarów (USD). W zamian General Motors miało zapłacić PSA 3,2 miliarda dolarów (USD) za przyszłe zobowiązania emerytalne w Europie i zarządzać planami emerytalnymi wartymi 9,8 miliarda dolarów (USD) dla obecnych emerytów. Ponadto GM jest odpowiedzialny za opłacanie około 400 milionów USD rocznie przez 15 lat w celu sfinansowania istniejących planów emerytalnych w Wielkiej Brytanii i Niemczech.

W czerwcu 2017 roku Michael Lohscheller, dyrektor finansowy Opla, zastąpił Karla-Thomasa Neumanna na stanowisku dyrektora generalnego firmy. Neumann pozostaje członkiem zarządu do czasu zakończenia kupna przez PSA.

1.2     Firma obecnie

Opel zarządza 10 fabrykami samochodów, produkcją silników i komponentów oraz czterema centrami rozwojowymi i testowymi w sześciu krajach, zatrudniając około 35 000 osób w Europie. Samochody marki są sprzedawane na ponad 50 rynkach na całym świecie. Inne zakłady znajdują się w Eisenach i Kaiserslautern w Niemczech; Szentgotthárd, Węgry; Saragossa, Hiszpania; Gliwice i Tychy, Polska; Sankt Petersburg, Rosja; Ellesmere Port i Luton, Wielka Brytania. Centrum testowe Dudenhofen znajduje się w pobliżu siedziby firmy i jest odpowiedzialne za wszystkie testy techniczne i walidacje pojazdów.

Około 6 250 osób jest odpowiedzialnych za inżynierię i projektowanie pojazdów Opel/Vauxhall w International Technical Development Center w Rüsselsheim. Innymi słowy: Opel odgrywa ważną rolę w globalnej grupie korporacyjnej GM. Firma była odpowiedzialna za podstawową inżynierię platformy Epsilon (I), platformy Epsilon II, platformy Delta (I), platformy Delta (II) i platformy Gamma, i odegrała ważną rolę w rozwoju bardziej dopracowanej wersji platformy Gamma II wyższej klasy. Nowa platforma globalna General Motors D2xx jest również projektowana głównie przez Opla.

Opel jest w większości przypadków w pełni odpowiedzialny za architekturę i technologie samochodowe Opla Insignia/Buick Regal. Wiele przyszłościowych, nowoczesnych, paliwooszczędnych architektur GM dla pojazdów kompaktowych zostało opracowanych przez Opla.

Nawet idea i koncepcja Ampery miała swój początek w Oplu we współpracy z Frankiem Weerem, byłym Kierownikiem Globalnym ds. Pojazdów i Globalnym Głównym Inżynierem rozwoju pojazdów elektrycznych. Początkowo był pracownikiem Opla, został przeniesiony do Stanów Zjednoczonych w celu przyspieszenia rozwoju tej koncepcji w ojczyźnie GM zamiast w niemieckiej placówce, jaką jest Opel. W 2009 roku Weber powrócił w trakcie reorganizacji kierownictwa Opla i przemianowania go na Adam Opel GmbH jako wiceprezes ds. planowania i eksploatacji pojazdów użytkowych. W 2011 roku Frank Weber opuścił Opla i rozpoczął pracę w BMW.

Opel stworzył Opel Performance Center w 1997 roku, odpowiedzialne za rozwój samochodów o wysokiej wydajności, takich jak Astra OPC, Corsa OPC i Insignia OPC. Nazwa OPC jest również używana w niektórych działach sportów motoryzacyjnych.

Opel Special Vehicles (OSV) jest spółką w pełni zależną, która oferuje pojazdy przeznaczone do użytku przez władze publiczne, jak i inne pojazdy do użytku specjalistycznego. OSV opracowało, we współpracy z Międzynarodowym Centrum Rozwoju Technicznego, model Opel Zafira B 1.6 CNG (ang. „Compressed Natural Gas”- sprężony gaz ziemny).

Opel Group GmbH jest odpowiedzialna za działalność General Motors w Europie.

1.2.1      Kierownictwo

 

Prezes/CEO firmy Adam Opel AG/GmbH od 1948 roku
Imię i nazwisko	od	do
Edward W. Zdunek	Listopad 1948	Luty 1961
Nelson J. Stork	Luty 1961	Marzec 1966
L. Ralph Mason	Marzec 1966	1970
Alexander Cunningham	1970	Styczeń 1974
John P. McCormack	Luty 1974	Luty 1976
James F. Waters	Marzec 1976	Sierpień 1980
Robert C. Stempel	Wrzesień 1980	Luty 1982
Ferdinand Beickler	Luty 1982	Luty 1986
Horst W. Herke	Luty 1986	Marzec 1989
Louis Hughes	Kwiecień 1989	Czerwiec 1992
David Herman	Lipiec 1992	Czerwiec 1998
Gary Cowger	Czerwiec 1998	Październik 1998
Robert Hendry	Październik 1998	Marzec 2001
Carl-Peter Forster	Kwiecień 2001	Czerwiec 2004
Hans Demant	Czerwiec 2004	Styczeń 2010
Nick Reilly	Styczeń 2010	Marzec 2011
Karl-Friedrich Stracke	Kwiecień 2011	Lipiec 2012
Thomas Sedran (tymczasowy przewodniczący)	Lipiec 2012	Luty 2013
Dr. Karl-Thomas Neumann	Marzec 2013	Czerwiec 2017
Michael Lohscheller	Od czerwca 2017

 

1.2.2      Zakłady

Począwszy od 2014 roku, Opel Group GmbH jest kontraktowym producentem oryginalnego wyposażenia (OEM) dla marek Opel/Vauxhall. Adam Opel AG jest głównym dostawcą dla OEM. Opel Group i Adam Opel są zarówno spółkami zależnymi General Motors Holdings, LLC, jak i spółkami zależnymi General Motors Corporation (GMC).

 

Miejsce produkcji	Zdjęcie	Rozpoczęcie produkcji	Produkty	Notatka	Pracownicy
Rüsselsheim, Niemcy		1898	Insignia (Sedan, Hatchback, Sports Tourer (Kombi), Country Tourer (Crossover Kombi)) Zafira Tourer C Skrzynia biegów GM F40	International Technical Development Center (ITDC) Główna siedziba Opel Automobile GmbH Dudenhofen Test Center	12 990
IBC Vehicles Ltd Luton, Wielka Brytania		1907	Vivaro B	Siedziba Vauxhall	1 140
Vauxhall Ellesmere Port Ellesmere Port, Wielka Brytania		1962	Astra K Sports Tourer (Kombi)		1 630
Kaiserslautern, Niemcy		1966	Części samochodowe Silniki		2 150
Kikinda, Serbia(*była Jugosławia)		1977-1992	Części samochodowe Opel Kadett, Opel Omega, Opel Senator(znany również jako Opel Kikinda), Opel Vectra	IDA-Opel
Zaragoza, Hiszpania		1982	Corsa E (trzy-, cztero- i pięciodrzwiowe wersje) Meriva B Mokka		5 120
St. Gotthard, Węgry		1990	Silniki Skrzynie biegów		810
Opel Eisenach GmbH Eisenach, Niemcy		1990	Corsa E (trzydrzwiowa) Adam		1 420
GM Powertrain Poland Tychy, Polska		1996	Silniki diesla		480
Gliwice, Polska		1998	Opel Astra J (Sedan, trzydrzwiowy GTC Hatchback) Opel Astra K (pięciodrzwiowy) Buick/Opel/Vauxhall Cascada		2 920
GM Auto LLC Saint Petersburg, Rosja		2008	Astra J (pięciodrzwiowy, Sedan)		880

 

Zakład jest kontrolowany jako spółka zależna pierwszego szczebla należąca do General Motors Europe Limited, drugiej filii GM CME Holdings CV i trzeciej filii General Motors Corporation (GMC):

Miejsce produkcji	Zdjęcie	Rozpoczęcie produkcji	Produkty	Notatka	Pracownicy
Opel Wien GmbH Aspern, Austria		1982	Silniki typu „family 0” Skrzynie biegów	Opel Wien w Austrii znany również pod nazwą General Motors Austria	1 480

 

1.3     Marketing

1.3.1      Logo

Pierwsze logo Opla zawierało litery „A” i „O” — inicjały założyciela firmy, Adama Opla. Litery występowały w kolorach (kolejno) brązowym i czerwonym.

W 1866 roku Opel rozszerzył działalność i zaczął produkować rowery. Około 1890 roku logo zostało całkowicie przeprojektowane. Nowe logo zawierało również słowa „Victoria Blitz” (odnosiły się one do Lady Victory; firma była pewna, że produkowane przez nią rowery odniosą sukces). Słowo „Blitz” (ang. ligtning- błyskawica) pojawiło się wtedy po raz pierwszy — nie zostało jednakże przedstawione w formie znaczka.

Kolejny projekt logo powstał w 1909 roku. Było ono o wiele bardziej śmiałe i zawierało jedynie nazwę firmy Opel. Zostało umieszczone na motocyklach, których produkcja rozpoczęła się w 1902 roku, oraz na pierwszych samochodach wyprodukowanych w 1909 roku.

W 1910 roku logo miało kształt oka i było otoczone laurami, z tekstem „Opel” pośrodku.

Od połowy lat 30. do lat sześćdziesiątych samochody osobowe nosiły pierścień, który przecinał jakiś przedmiot lecący w lewo. W pewien sposób przypominał on sterowiec — tego samego obiektu użyto jako ozdoby maski. W niektórych wersjach wyglądał jak strzała; w innych jak samolot lub ptak.

Opel używał także herbu w różnych formach, które w większości miały kombinację białych i żółtych kolorów, odcienia żółtego, który jest używany przez Opla do dziś. Kolejne logo było owalne. Jedna jego połowa była biała a druga żółta. Napis „Opel” był czarny i znajdował się po jego środku.

Logo Opla z 2012 roku wywodzi się od ciężarówki Blitz (niem. „Blitz” = pl. „piorun”), która odniosła komercyjny sukces i była często wykorzystywana przez Wehrmacht, armię nazistowskich Niemiec. Oryginalnie logo tej ciężarówki składało się z dwóch pasków ułożonych luźno w symbol błyskawicy z wpisanymi w nie słowami „Opel” i „Blitz”. W późniejszych modelach z lat 50. logo zostało uproszczone i ustawione poziomo, tworząc błyskawicę pojawiającą się w używanym teraz znaku towarowym firmy.

Pod koniec lat sześćdziesiątych te dwie formy zostały połączone w jedną — pozioma błyskawica została umieszczona w pierścieniu — tworząc tym samym nowe logo. W porównaniu z innymi jego wariacjami jest ono proste i niepowtarzalne, a jednocześnie łatwe do rozpoznania i odtworzenia za pomocą zaledwie dwóch pociągnięć długopisu.

W wersji z 1964 roku błyskawica z pierścieniem została użyta w żółtym prostokącie, a napis „Opel” umieszczono poniżej. Całe logo zostało ponownie ograniczone przez czarny prostokąt. Podstawowa forma i proporcje logo Blitz pozostały niezmienione od wersji z 1970 roku. Błyskawice były krótsze, co pozwoliło na jego ustawienie obok „niebieskiego kwadratu” logo General Motors. W połowie lat 70. XX wieku logo Vauxhall „Griffin” zostało z kolei zmienione i umieszczone w czerwonym kwadracie, aby wszystkie trzy znaki towarowe mogły być przedstawione obok siebie, wskazując tym samym na zjednoczenie GM Europe.

1.3.2      Kluby Opla

SC Opel Rüsselsheim to klub piłkarski z ponad 450 członkami. RV 1888 Opel Rüsselsheim to klub rowerowy.

1.3.3      Slogany

Hasło firmy Opel od czerwca 2017 roku to „przyszłość należy do wszystkich” (niem. Die Zukunft Gehört Allen). Innymi sloganami firmy są: New Ideas Coches Mejor (1997-2002) Discover (2006,-2010) Wir Leben Autos (2010-2017) The Future is Everyone’s (2017)

1.3.4      Sponsoring

Obecnie Opel sponsoruje wiele stowarzyszonych klubów piłkarskich, takich jak Bundesliga Borussia Dortmund, klub Eredivisie Feyenoord, klub Liga I Petrolul Ploieşti i klub Süper Lig Galatasaray.

1.4     Marka na świecie

Marka Opel jest obecna w większości krajów Europejskich, w niektórych częściach Afryki Północnej, w Afryce Południowej, na Bliskim Wschodzie, w Chile i Singapurze. Modele firmy zostały odnowione i sprzedane w innych krajach i kontynentach, np. Vauxhall w Wielkiej Brytanii, Chevrolet w Ameryce Łacińskiej, Holden w Australii i Nowej Zelandii, a wcześniej Saturn w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Po upadku dywizji Saturn General Motors Corporation w Ameryce Północnej, samochody Opla są obecnie sprzedawane w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Meksyku i Chinach pod nazwą Buick. Do modeli w ofercie należą takie samochody jak Opel Insignia/Buick Regal, Opel Astra sedan/Buick Verano i Opel Mokka/Buick Encore.

GM potwierdził plany stworzenia „hybrydowej marki globalnej”, która powstanie z marek Vauxhall, Opel i Buick w celu wykorzystania synergii tych marek.

1.4.1      Ameryka Północna

1.4.1.1      Stany Zjednoczone

Samochody Opla pojawiły się pod ich własną nazwą w USA w latach 1958-1975, kiedy zostały sprzedane za pośrednictwem dealerów Buick jako produkty importowane. Najlepiej sprzedającymi się modelami Opla w Stanach Zjednoczonych były samochody Opel Kadett (1964-1972), Opel Manta (1971-1975) i, teraz uznawany już za klasyk, Opel GT (1968-1973). Nazwa „Opel” była również stosowana od 1976 do 1980 roku w pojazdach produkowanych przez Isuzu (podobnie jak w przypadku „Isuzu I-mark”), jednakże pod wzgledem mechanicznym były to całkowicie różne samochody.

Pojazdy Opla były również sprzedawane w różnym czasie na rynku północnoamerykańskim jako silnie zmodyfikowane lub „bliźniacze” modele pod markami Chevrolet, Buick, Pontiac, Saturn i Cadillac — na przykład platforma J-body, która została w dużej mierze opracowana przez Opla, była podstawą modeli północnoamerykańskich, takich jak Chevrolet Cavalier i Cadillac Cimarron. Poniżej znajduje się lista modeli Opla (produkowanych obecnie lub najnowszych), które są sprzedawane pod markami północnoamerykańskimi GM.

1.4.1.2      Buick Regal (piąta generacja, od 2009 roku)

Buick Regal to model bliźniaczy samochodu Opel Insignia. Głównymi różnicami są zmodyfikowany grill chłodnicy i zmieniony kolor podświetlenia kabiny (niebieski zamiast czerwonego). Regal GS jest porównywalny do Insigni OPC. Po raz pierwszy zamontowano go obok Insigni w fabryce Opla w Rüsselsheim. Od pierwszego kwartału 2011 roku model ten jest budowany na elastycznej linii produkcyjnej w fabryce GM w Oshawa w Kanadzie.

1.4.1.3      Buick Cascada

Buick Cascada to model bliźniaczy Opla Cascada. Jest budowany w Polsce i sprzedawany w Stanach Zjednoczonych — jedynym zmienionym elementem jest marka samochodu.

1.4.1.4      Buick LaCrosse

W przeciwieństwie do wyżej wymienionych pojazdów, Buick LaCrosse nie jest bliźniaczą wersją jednego z modeli Opla. Opiera się on jednak na opracowanej przez Opla platformie Epsilon II z długim rozstawem osi, dzięki czemu dzieli on wiele kluczowych elementów z Oplem Insignią, a tym samym z modelem Buick Regal.

1.4.1.5      Saturn Astra (2008–2009)

Astra H była sprzedawana w USA jako Saturn Astra w latach modelowych 2008 i 2009.

1.4.1.6      Saturn Serii L (2000-2005)

Saturn Serii L był zmodyfikowaną wersją Opla Vectra B. — miał ten sam kształt nadwozia co Opel, ale inną stylizację zewnętrzną i plastikowe panele drzwiowe. Oba samochody bazowały na platformie GM2900. Saturn miał również inne wnętrze — nie licząc niektórych jego elementów (np. wnętrze drzwi).

1.4.1.7      Cadillac Catera (1997–2001)

Opel Omega B był sprzedawany w USA jako Cadillac Catera.

1.4.2      Afryka Południowa

Linia Opel 2015 w Afryce Południowej składa się z modeli Opel Adam, Opel Astra, Opel Corsa, Opel Meriva, Opel Mokka i Opel Vivaro. W ofercie nie ma wersji z silnikiem diesla.

Od 1986 do 2003 roku, modele Opla były produkowane przez Delta Motor Corporation, firmę stworzoną w drodze wykupu menedżerskiego. Delta zajmowała się montażem Opla Kadetta z wersją sedan o nazwie Opel Monza. Został on zastąpiony przez Opla Astrę, chociaż nazwa Kadett została zachowana dla hatchbacka, którego uznano za osobny model. Wersja modelu Rekord E pozostała w produkcji po tym, jak został zastąpiony przez Omegę w Europie. Podobnie było w przypadku modelu Commodore — unikalny w Republice Południowej Afryki, łączący karoserię Rekord z przednią częścią zmodyfikowanego Senatora. Produkcja Opla Corsy rozpoczęła się w 1996 roku, a zestawy brazylijskiego sedana i pick-upa (zwane w południowoafrykańskim angielskim „bakkie”) były montowane lokalnie.

Chociaż linia samochodów osobowych GM w Afryce Południowej składała się z modeli Opla pod koniec lat siedemdziesiątych, to były one sprzedane pod marką Chevroleta, a tylko Kadett został wprowadzony na rynek jako Opel (wprowadzono go w 1980 roku). W 1982 roku marka Chevroleta została porzucona, a modele Ascona, Rekord, Commodore i Senator ponownie otrzymały znaczek Opla.

1.4.3      Oceania

Wiele modeli Opla, jak i tych opartych na jego architekturze, zostało sprzedanych w Australii i Nowej Zelandii pod marką Holden — np. Holden Barina (1994-2005). Były to odnowione wersje Opla Corsy, Holden Astra (wersja modelu Opel Astra) oraz Captiva 5 (wersja modelu Opel Antara).  W Nowej Zelandii Opel Kadett i Ascona były sprzedawane jako modele niszowe przez General Motors New Zealand w latach 80. XX wieku, natomiast marka Opel była używana w sprzedaży Opla Vectry do 1994 roku.

Po raz pierwszy marka Opel została wprowadzona do Australii 1 września 2012 roku — modele: Corsa, Astra, Astra GTC i Insignia. 2 sierpnia 2013 roku firma ogłosiła zakończenie eksportu do Australii ze względu na słabą sprzedaż — jedynie 1 530 pojazdów sprzedanych w ciągu pierwszych dziesięciu miesięcy.

Po zamknięciu Opel Australia Holden importuje nowsze modele Opla, takie jak Astra GTC (import wstrzymano 1 maja 2017 roku), Astra VXR (Astra OPC), Cascada (import wstrzymano 1 maja 2017 roku) i Insignia VXR (Insignia OPC, import wstrzymano 1 maja 2017 roku), i sprzedaje pod marką Holden. Holden Commodore ZB z roku 2018 jest modelem bliźniaczym Opla Insigni. Zastąpił wyprodukowany w Australii model Commodore z napędem na tylne koła, stworzy na podstawie niemieckiej platformy z napędem na przednie koła/wszystkie koła Insignia.

1.4.4      Azja

1.4.4.1      Chiny

Opel powrócił do Chin w 2012 roku wraz z modelem Antara, a rok później do oferty dodano model Insignia w wersji Kombi. Pochodne Opla są sprzedawane jako Buicki. 28 marca 2014 roku Opel ogłosił, że opuści Chiny w 2015 roku.

1.4.4.2      Japonia

Opel był przez długi okres najsilniejszą marką General Motors w Japonii, osiągając sprzedaż w wysokości 38 000 pojazdów w 1996 roku. Marka została jednak wycofana z rynku japońskiego w grudniu 2006 roku, po tym, jak sprzedaż jej samochodów wyniosła 1 800 sztuk w roku poprzednim. Od tego czasu Opel nie sprzedaje samochodów ani SUV-ów w Japonii.

1.4.4.3      Singapur

Szeroka gama modeli Opla jest eksportowana do Singapuru.

1.4.4.4      Malezja

Opel został wprowadzony na rynek w Malezji w latach 70. ubiegłego wieku, a wczesnymi modelami eksportowanymi były Kadett, Gemini i Manta. Marka utrzymała umiarkowaną sprzedaż — od lat 80. XX wieku do początku XXI wieku, kiedy malezyjscy nabywcy samochodów zaczęli preferować japońskie i koreańskie samochody takich marek jak Toyota, Honda, Hyundai (Inokom) i Kia (Naza) w bardziej konkurencyjnych cenach. Sprzedaż samochodów Opla w Malezji spadła. Ceny produkowanych przez firmę samochodów były nieco wyższe niż w japońskim, koreańskim i lokalnym segmencie samochodów Proton i Perodua. Modele Opla były trudne w utrzymaniu — nie posiadały odpowiednich serwisów po sprzedażowych, a części zamienne nie były łatwo dostępne.

Opel wycofał się z rynku malezyjskiego w 2003 roku, a do ostatnich sprzedanych modeli należały: Zafira, Astra, Vectra oraz samochód bliźniaczy Isuzu MU (Frontera), później zastąpiony przez Chevroleta.

1.4.4.5      Tajwan

Astra F i Vectra B były produkowane na Tajwanie przez firmę CAC. Wcześniej modele Kadett E/Omega A były importowane na rynek tajwański. Inne pojazdy — np. Astra G/H, Corsa B/C, Omega B i Zafira A/B — również importowano do Tajwanu.

1.4.5      Ameryka Południowa

Kilka modeli Opla sprzedawano w całej Ameryce Łacińskiej przez dziesięciolecia jako Chevrolety — np. modele Corsa, Astra, Vectra, Meriva i Zafira. Po 2010 roku oferta Chevroleta została zmieniona. Dodano modele z Ameryki Północnej, takie jak Spark, Sonic i Cruze.

Opel rozpoczął eksport szerokie gamy produktów do Chile 2011 roku.

1.4.6      Europa

1.4.6.1      Wielka Brytania

Sprzedaż samochodów przez Vauxhall Motors.

1.4.6.2      Irlandia

Dwa zakłady montażowe marki znajdowały się w Irlandii w latach sześćdziesiątych XX wieku. Jeden w Ringsend w Dublinie był prowadzony przez Reg Armstrong Motors, który również montował samochody i motocykle NSU. Firma Armstrong brała udział w międzynarodowych wyścigach motocyklowych.

Drugi zakład montażowy znajdował się w Cork i był prowadzony przez O’Shea, który również montował samochody Škody i ciągniki Zetora.

Do składanych tam modeli należały pojazdy Kadett i Rekord. W 1966 roku rozpoczęto import modelu Admirał, który stał się bardzo popularnym produktem.

1.5     Europejski Samochód Roku (ECOTY)

Opel wyprodukował pięciu zwycięzców konkursu Europejski Samochód Roku (ECOTY):

• 1985: Opel Kadett E
• 1987: Opel Omega A
• 2009: Opel Insignia
• 2012: Opel Ampera
• 2016: Opel Astra K

1.5.1      Modele biorące udział w konkursie

Kilka modeli brało udział w konkursie (nie odniosły jednak zwycięstwa):

• 1980: Opel Kadett D
• 1981: Opel Ascona C
• 1989: Opel Vectra A
• 1991: Opel Calibra
• 1992: Opel Astra F
• 1995: Opel Omega B
• 1999: Opel Astra G
• 2000: Opel Zafira A
• 2007: Opel Corsa D
• 2010: Opel Astra J
• 2011: Opel Meriva B

1.6     Nazewnictwo modeli

Od późnych lat trzydziestych do lat osiemdziesiątych XX wieku często używano nazw związanych z niemiecką marynarką wojenną (Kapitän, Admiral, Kadett) oraz z innymi oficjalnymi sektorami (Diplomat, Senator). Od końca lat 80. nazwy modeli samochodów osobowych Opla kończą się na literę „a”. Ponieważ modele marki nie były już sprzedawane w Wielkiej Brytanii, potrzeba posiadania osobnych nazw modeli dla identycznych samochodów Vauxhall i Opel przestała istnieć (chociaż w niektórych przypadkach nazwy dostosowano do rynku brytyjskiego). Ostatnią serią, która miała otrzymać tę samą nazwę dla każdej z firm, był Opel Kadett, który jako jedyny produkt marki otrzymał nazwę swojego bliźniaczego pojazdu z firmy Vauxhall — Opel Astra. Chociaż przed modelem z 1991 roku zbudowano tylko dwie generacje Astry, nowy samochód nosił tę samą nazwę — Astra F — nawiązującą do serii Kadett. Do 1993 roku Opel Corsa funkcjonował w Wielkiej Brytanii pod nazwą Vauxhall Nowa, ponieważ firma ta uważała, że wymowa słowa „corsa” jest zbyt podobna do wymowy słowa „coarse” (pl. „grubiański”), co utrudniłoby promocję modelu.

Wyjątki w nazewnictwie modeli, a konkretnie ich zakończeń na literę „a”, stanowią modele budowane na licencji — Monterey, Speedster (Vauxhall VX220 w Wielkiej Brytanii), GT (który nie był w ogóle sprzedawany jako Vauxhall, pomimo koncepcji VX Lightning), Signum, Karl i Adam. Początkowo model Adam miał nazywać się „Junior” (pseudonim tego samochodu w trakcie jego rozwoju) — nazwa „Adam” nie posiadała historii/znaczenia dla marki Vauxhall.

Podobnie jak w przypadku samochodów osobowych, nazwy modeli pojazdów użytkowych kończą się na „o” (Combo, Vivaro, Movano), z wyjątkiem samochodów Corsavan i Astryvan — z oczywistych powodów.

Kolejnym unikatowym aspektem nomenklatury Opla jest użycie nazwy „Caravan” (oryginalnie „Car-A-Van”) oznaczającej konfigurację nadwozia Kombi (podobną do wersji Vvantant lub Audi Avant). Ten sposób nazewnictwa modeli został porzucony wraz z wyprodukowaniem modeli Insignia w 2008 roku i Astra w 2009 roku — od tamtej pory nazwa „Sports Tourer” jest używana dla wersji Kombi.

1.7     Obecnie dostępne modele

Poniższa tabela zawiera spis obecnie produkowanych i zapowiedzianych do produkcji seryjnej pojazdów marki Opel od 2017 roku:

Adam		Samochód miejski	Hatchback
Ampera-e		Całkowicie elektryczny samochód subkompaktowy	Hatchback
Astra		Mały samochód rodzinny	Hatchback Sports Tourer (Kombi)
Cascada		Samochód klasy średniej	Kabriolet
Combo Tour		(pojazd rekreacyjny)	Van
Corsa		Supermini	Hatchback
Crossland X		Crossover subkompakt	MPV/SUV
Grandland X		Crossover kompakt SUV	SUV
Insignia		Duży samochód rodzinny	Grand Sport (Hatchback) Sports Tourer (Kombi) Country Tourer (AWD Kombi)
Karl		Samochód miejski	Hatchback
Mokka X		Crossover subkompakt SUV	SUV
Zafira		Duży MPV	MPV

 

1.7.1      Lekki pojazd użytkowy

 

Corsavan			Van
Combo		Panel van	Van
Vivaro		Lekki pojazd użytkowy	Van
Movano		Lekki pojazd użytkowy	Van Chassis cab Crew cab

 

1.7.2      Modele OPC

Opel produkuje pochodne swoich samochodów o zwiększonych osiągach opracowane przez OPC.

Astra OPC		Kompaktowy samochód sportowy	Hatchback
Corsa OPC		Supermini	Hatchback

 

1.8     Modele wycofane z produkcji

 

System Lutzmann		1899–1902
Darracq		1902–1907
Doktorwagen		1909–1910
Laubfrosch		1924–31
Olympia		1935–1970
Kadett		1937–1940 1962–1991
Kapitän		1939–1970
Olympia Rekord		1953–1957
Rekord		1953–1986
Commodore		1967–1982
GT		1968–1973
Ascona		1970–1988
Manta		1970–1988
Senator		1978–1993
Omega		1986–2003
Vectra		1988–2009
Calibra		1989–1997
Signum		2003–2008
Meriva		2003–2017

 

1.9     Udział w sportach motoryzacyjnych

Zespół Opel Rally Team wziął udział w Mistrzostwach Świata we wczesnych latach 80. XX wieku — użyto modeli Opel Ascona 400 i Opel Manta 400, opracowanych we współpracy z Irmscherem i Cosworth. Walter Röhrl wygrał tytuł mistrza kierowców rajdowych w 1982 roku, a Ari Vatanen wygrał Rajd Safari w 1983 roku.

Pod koniec lat 90. Opel wziął udział w International Touring Car Championship — marka zwyciężyła w 1996 roku (samochód: Calibra). Firma brała udział w niemieckim wyścigu DTM w latach 2000-2005 (samochód: Astra) i pomimo wygranej w kilku wyścigach nigdy nie wygrał mistrzostwa DTM.

Opel wrócił do rywalizacji sportowej z modelem Adam w 2013 roku.

W 2014 roku Opel zaprezentował wersję samochodu Adam R2 Rally Car — Opel Adam S — napędzaną silnikiem o pojemności 1,4 L z turbodoładowaniem, który generuje 150 KM. Samochód osiąga prędkość od 0 do 100 km/h w 8,5 sekundy.