Peugeot (wymowa brytyjska: /ˈpɜːrʒoʊ/, wymowa amerykańska: /puːˈʒoʊ/; wymowa francuska: [pøʒo]) to francuski producent samochodowy należący do Grupy PSA.

Rodzinna firma — przed przeobrażeniem się w znanego dzisiaj producenta — została założona w 1810 roku i produkowała młynki do kawy oraz rowery. W dniu 20 listopada 1858 roku Émile Peugeot złożył wniosek o przyznanie znaku towarowego Lwa. Armand Peugeot zbudował pierwszy samochód firmy — trójkołowy pojazd z silnikiem parowym nie najlepszej jakości — we współpracy z Léonem Serpolletem w 1889 roku; następnie w 1890 roku zbudował samochód spalinowy z silnikiem Panhard-Daimler. Z powodu rodzinnych waśni Armand Peugeot założył w 1896 roku Société des Automobiles Peugeot.

Firma i rodzina Peugeot pochodzą z Sochaux we Francji. Peugeot posiada tam duży zakład produkcyjny oraz muzeum marki. W lutym 2014 roku udziałowcy zgodzili się na plan dokapitalizowania, w którym Dongfeng Motors i rząd francuski kupili w firmie 14% udziałów.

Peugeot otrzymał wiele międzynarodowych nagród za swoje pojazdy, w tym pięć nagród w konkursie Europejski Samochód Roku (ECOTY). W 2013 i 2014 roku firma Peugeot zajęła drugie miejsce w rankingu najniższych średnich emisji CO2 wśród głównych marek w Europie — pierwsza grupa producentów samochodów Renault uzyskała wynik 114,9 g CO2/km. Peugeot jest znany jako bardzo rzetelna marka, powołując się na to, że jego modele z lat 50. i 60. XX wieku nadal funkcjonowały w Afryce i na Kubie w latach 2000-2010, gdzie markę nazywa się „lwem”.

Firma od ponad stu lat odnosi sukcesy w sportach motorowych. Peugeot Sport zwyciężył w Rajdowych Mistrzostwach Świata pięć razy (1985, 1986, 2000, 2001, 2002), w Rajdzie Dakar siedem razy (1987, 1988, 1989, 1990, 2016, 2017, 2018), w 24 Hours Le Mans trzy razy (1992, 1993, 2009) oraz dwukrotnie w World Endurance Championship (1992, 1993) i Intercontinental Le Mans Cup (2010, 2011) — zajmując pozycję wyższą niż Toyota i Audi. Dodatkowo trzy razy wygrał Intercontinental Rally Challenge Championship. W ubiegłym roku Peugeot Sport pobił rekordowy czas w wyścigu w górach Pikes Peak (samochód: Peugeot 208 T16; kierowca: Sébastien Loeb).

1.1     Historia

1.1.1      Początki firmy

Rodzina Peugeot z Valentigney, Montbéliard, Franche-Comté, Francja, rozpoczęła działalność produkcyjną w XIX wieku. W 1842 roku rozpoczęli produkcję młynków do kawy, pieprzu i soli. Wejście firmy na rynek motoryzacyjny odbywało się dzięki sukienkom krynolinowym, które wykorzystywały stalowe pręty używane w ramach parasoli, pił, dłut, kół drucianych i rowerów. Armand Peugeot przedstawił swój bicykl „Le Grand Bi” w roku 1882 wraz z szeregiem innych rowerów. Firma samochodowa i firma rowerowa rozeszły się w 1926 roku, ale rowery Peugeot były wciąż budowane (ich produkcja zakończyła się niedawno).

Armand Peugeot wcześnie zainteresował się rynkiem samochodowym, a po spotkaniu z Gottliebem Daimlerem i innymi przekonał się o jego rentowności. Pierwszy samochód Peugeot, trzykołowy, napędzany parą, zaprojektowany przez Léona Serpollet, został wyprodukowany w 1889 roku; wykonano tylko cztery pojazdy. Silniki parowe były ciężkie i nieporęczne, wymagały również długiego rozgrzewania. W 1890 roku, po spotkaniu z Daimlerem i Émile Levassorami, porzucono pojazd parowy na rzecz czterokołowego samochodu z napędzanym benzyną silnikiem spalinowym zbudowanym przez Panhard na podstawie licencji  Daimler. Samochód był bardziej wyrafinowany niż pozostałe modele tamtych czasów. Posiadał trzypunktowe zawieszenie i skrzynię biegów. Model sprzedano młodemu Alberto Santos-Dumontowi, który wywiózł go do Brazylii.

Powstało więcej samochodów: 29 zbudowano w 1892, 40 w 1894, 72 w 1895, 156 w 1898 oraz 300 w 1899 roku. Te wczesne modele miały numery „type.” Peugeot stał się pierwszym producentem, który używał opon gumowych (w całości wypełnionych gumą, zamiast pneumatycznych) w samochodzie napędzanym benzyną. [Potrzebne źródło]

Peugeot stał się pionierem w wyścigach samochodowych, a Albert Lemaître wygrał pierwszy na świecie wyścig motoryzacyjny, Paris-Rouen, w samochodzie Peugeota o mocy 3 KM. Pięć Peugeotów zakwalifikowało się na główne wydarzenie — wszystkie je ukończyły. Lemaître zakończył wyścig 3 minuty i 30 sekund za Comte de Dion, którego samochód napędzany parą nie był uprawniony do wzięcia udziału w oficjalnej rywalizacji. Trzy Peugeoty zostały wprowadzone do paryskiego wyściugu Bordeaux-Paris, w którym zostały pokonane przez samochód Panharda (pomimo średniej prędkości 20,8 km/h (12,9 mph) i zdobycia 31 500 franków). Był to również debiut opon pneumatycznych Michelin w wyścigach — wykorzystanych również w Peugeocie; okazały się jednak niewystarczająco trwałe. Mimo to pojazdy nadal wyglądały jak powozy bez koni i były sterowane przez drążek.

W 1896 roku zbudowano pierwsze silniki Peugeota; firma nie była już zależna od Daimlera. Zaprojektowany przez Rigoulota, pierwszy silnik typu flat-twin o mocy 8 KM (6,0 kW) został zamontowany z tyłu samochodu Type 15. Samochód ten był również podstawą niemalże dokładnej kopii produkowanej przez firmę Rochet-Schneider. Z czasem projekt ten został poprawiony: silnik przesunięto na przód w modelu Type 48 i wkrótce znalazł się on pod maską z przodu samochodu (zamiast pod jego spodem); kierownicę wprowadzono w Type 36; a pojazdy zaczęły w większym stopniu przypominać te, które kupuje się dzisiaj.

W 1896 roku Armand Peugeot oderwał się od Les Fils de Peugeot Frères, tworząc własną firmę, Société Anonyme des Automobiles Peugeot. Zbudował nową fabrykę w Audincourt, by skupić się całkowicie na produkcji samochodów. W 1899 roku sprzedaż osiągnęła poziom 300 pojazdów; całkowita sprzedaż samochodów dla całej Francji w tym roku wyniosła 1 200. W tym samym roku Lemaître wygrał Nice-Castellane-Nice Rally w specjalnym samochodzie wyścigowym o pojemności 5,850 cm3 (357 cu in) i mocy 20 KM (14,9 kW).

Peugeot zadebiutował na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Paryżu w 1901 roku z samochodem z małym wałem napędowym i silnikiem o pojemności 652 cm3 (40 cu in), o mocy 5 KM (3,7 kW) z jednym cylindrem, nazwanym „Bébé” („baby”), zmieniając swój konserwatywny wizerunek i stając się tym samym liderem stylu. Peugeot zrezygnował z udziału w wyścigach po tym, jak jedno z trzech jego aut biorących udział w Rajdzie Paryż-Wiedeń w 1902 roku zajęło 19. miejsca (samochód wyścigowy o mocy 50 KM (37,3 kW) i pojemności silnika 11 322 cm3 (691 cu in)) a dwa pozostałe nie były w stanie ukończyć zawodów.

Peugeot dodał motocykle do swojej oferty w 1903 roku — od tamtej pory zawsze były budowane pod nazwą marki. W 1903 roku Peugeot wyprodukował połowę samochodów powstałych we Francji, oferując 5-konny (4 kW) Bébé i 4-miejscowe samochody o mocy 6,5 KM (4,8 kW), 8 KM (6,0 kW) oraz 12 KM (8,9 kW), które przypominały współczesne modele Mercedesa.

Podczas Salonu w Paryżu w 1907 roku pokazano pierwszy sześciocylindrowy samochód Peugeota, a Tony Huber dołączył do firmy jako konstruktor silników. W 1910 roku linia produktów Peugeota obejmowała silnik dwucylindrowy o pojemności 1 149 cm3 (70 cu in) oraz cztery silniki czterocylindrowe o pojemności od dwóch do sześciu litrów. Ponadto w tym samym roku otwarto nową fabrykę w Sochaux, która stała się główną fabryką marki w 1928 roku.

Bardziej znany, Ettore Bugatti, zaprojektował nowy czterocylindrowy silnik o pojemności 850 cm3 (52 cu in) dla modelu Bébé z 1912 roku. W tym samym roku Peugeot wrócił do wyścigów z zespołem trzech inżynierów-kierowców (zespół typowy dla okresu pionierskiego, wprowadził go między innymi Enzo Ferrari): Jules Goux (absolwent Arts et Metrie, Paryż), Paolo Zuccarelli (dawniej Hispano-Suiza) i Georges Boillot. Drużynę nazywano Les Charlatans, a 26-letni szwajcarski inżynier, Ernest Henry, wcielał jej pomysły w życie. Firma uznała, że udział w wyścigach voiturette (lekkich samochodów) jej nie wystarczy. Zdecydowała się wystartować w grandes épreuves (samochody grand tourer). Udało się to dzięki specjalnemu projektowi, był to podwójny górny wałek rozrządu z czterema cylindrami (DOHC) o pojemności 7,6-litra (110 x 200 mm) i czterema zaworami w każdym z cylindrów. Pojazd okazał się szybszy niż inne samochody tamtych czasów, a Boillot wygrał Grand Prix Francji 1912 ze średnią prędkością 68,45 mph (110,2 km/h) — pomimo utraty trzeciego biegu i skorzystania z 20-minutowego pit stopu. W maju 1913 roku Goux zabrał jeden z tych modeli do Indianapolis. Wygrał wyścig ze średnią prędkością 72,92 mph (122,2 km/h) z zarejestrowaną prędkością na prostej wynoszącą 93,5 mph (150,5 km/h). To uczyniło Peugeota pierwszą nieamerykańską firmą motoryzacyjną, która wygrała na torze wyścigowym Indianapolis Motor Speedway. W 1914 roku 3-litrowy L5 Boillota ustanowił nowy rekord okrążenia — 99,5 mph (160,1 km/h) — Duray zajął drugie miejsce (pokonany przez byłego asa Peugeota, René Thomasa, prowadzącego samochód firmy Delage z silnikiem o pojemności 6 235 cm3 (380 cu in)). Brat Boillota, André, wziął udział w wyścigu w 1915 roku; podobne modele wygrały w 1916 roku (kierowca: Dario Resta) i 1919 roku (kierowca: Howdy Wilcox).

Na Grand Prix Francji w 1913 roku wyprodukowano ulepszony silnik L5 (o pojemności 5 655 cm3 (345 cu in)) z przełomowym wałem korbowym, wałkami rozrządu z przekładnią i suchym smarowaniem miski olejowej. Elementy te wkrótce stały się standardem w samochodach wyścigowych; Zuccarelli zginął podczas testów na drogach publicznych, jednakże Boillot odniósł łatwe zwycięstwo w tym wydarzeniu, co uczyniło go (i firmę Peugeot) pierwszym podwójnym zwycięzcą tego wyścigu. Podczas GP Francji w 1914 roku Peugeot został wyprzedzony przez Mercedesa. Pomimo nowej innowacji — hamulce na czterech kołach (Mercedes posiadał jedynie tylne hamulce) — Georges nie był w stanie wyjść na prowadzenie, a jego samochód się zepsuł (co zaskakujące, model z 1914 roku przejechał okrążenie na Torze Wyścigowym w Indianapolis ze średnią prędkością 103 mph (165,8 km/h), ale i tak nie udało mu się zakwalifikować). Peugeot miał więcej szczęścia w 1915 roku, wygrywając GP Francji i Vanderbilt Cup.

Podczas I Wojny Światowej Peugeot przeszedł w dużej mierze na produkcję uzbrojenia, stając się głównym producentem broni i pojazdów wojskowych, od rowerów i samochodów pancernych po pociski.

1.1.2      Czasy międzywojenne

Po wojnie produkcja samochodów znów ruszyła. Rozpoczęły się również wyścigi. Boillot wziął udział w Targa Florio w 1919 roku w samochodzie z 2,5-litrowym silnikiem (150-in3) zaprojektowanym na wyścig sprzed I Wojny Światowej; samochód miał już za sobą przejechane 200 000 km (120 000 mil), jednakże kierujący nim Boillot wygrał w świetnym stylu — był to najlepszy występ w jego karierze. Reprezentując Peugeota zdobył trzecie miejsce w wyścigu Targa w 1925 roku. Wygrał w 1922 i 1925 roku w wyścigu Coppa Florios, w 1913 i 1925 roku w Grand Prix Samochodów Turystycznych oraz w 1926 roku w Spa 24 Hours. Peugeot wprowadził do Grand Prix silnik z pięcioma zaworami na cylinder oraz TOHC (potrójny górny wałek rozrządu). Został on opracowany przez Marcela Gremillona, który krytykował wczesne DOHC (podwójne górne wałki rozrządu). Jego dzieło okazało się jednak zbyt niewypałem.

W tym samym roku Peugeot zadebiutował z 10-konnym (7,5 kW) i 14-konnym (10,4 kW) silnikiem czterocylindrowym — większy z nich powstał na podstawie silnika samochodu Type 153 — oraz z 6-litrowym silnikiem o mocy 25 KM (19kW) z sześciocylindrowym rozrządem Knighta. Firma wprowadziła również odkryty automobil — La Quadrilette.

W latach dwudziestych XX wieku Peugeot rozszerzył działalność. W 1926 roku rozdzielił biznes motorowerowy (pedał i silnik), tworząc Cycles Peugeot. Konsekwentnie rentowny dział zajmujący się rowerami chciał się uwolnić od raczej  bardziej okresowego biznesu samochodowego i przejąć przestarzałą firmę Bellanger i De Dion w 1927 roku. W 1928 roku wprowadzono samochód Type 183.

Nowością w 1929 roku był Peugeot 201, najtańszy samochód na rynku francuskim, i pierwszy, który użył późniejszego znaku rozpoznawczego Peugeota (i został tak zarejestrowany) — trzy cyfry z zerem pośrodku. Model 201 otrzymał niezależne zawieszenie przednie w 1931 roku, niedługo potem nastał czas recesji; sprzedaż Peugeota zmniejszyła się, ale firma przetrwała. System Peugeota, polegający na użyciu trzycyfrowych nazw dla jego pojazdów, z zerem pośrodku, wprowadzono w 1929 roku. Pierwsza cyfra od zawsze oznacza rozmiar samochodu, a ostatnia cyfra generację pojazdu.

W 1933 roku, starając się odbudować fortunę marki, firma zaprezentowała nową, aerodynamiczną serię modeli. W 1934 roku Peugeot wprowadził model 402 BL Éclipse Décapotable, pierwszy kabriolet z wysuwanym dachem — pomysł zrealizowany później w modelu Ford Skyliner w latach pięćdziesiątych XX wieku, a następnie odrodzony w czasach nowożytnych przez Mitsubishi 3000GT Spyder w 1995 roku. Ostatnio wielu producentów oferowało samochody z chowanym dachem, w tym sam Peugeot — model 206 CC.

Trzy modele z lat 30. XX wieku to Peugeot 202, Peugeot 302 i Peugeot 402. Te samochody miały zaokrąglone krawędzie, a ich reflektory znajdowały się za pochylonymi kratkami wlotu powietrza — twórcy byli wyraźnie zainspirowani przez samochód Chrysler Airflow.  Peugeot 402 z 2,1-litrowym silnikiem produkowano nieprzerwanie od 1935 do 1941 roku — pomimo okupacji Francji przez Nazistów. W 1936 roku powstał zainspirowany modelem Airflow samochód 302 (którego produkcja trwała do 1938 roku), jak i większy samochód, zainspirowany modelem 402. Oba zaprojektowane przez Andreana. Posiadały pionową płetwę i zderzak oraz pierwsze wysoko zamontowane tylne światła. Początkowo 202 był budowany w seriach od 1938 do 1942 roku, a około 20 dodatkowych sztuk zostało zbudowanych z istniejących zapasów materiałów w lutym 1945 roku. Model 202 podniósł sprzedaż Peugeota w 1939 roku do 52 796 samochodów. Marka zajmowała tym samym miejsce tuż za Citroënem. Regularna produkcja rozpoczęła się ponownie w połowie 1946 roku i trwała do 1949 roku.

1.1.3      Marka po II Wojnie Światowej

W 1946 roku firma ponownie uruchomiła produkcję samochodów za pomocą modelu 202, sprzedając 14 000 sztuk. W 1947 producent wprowadził Peugeota 203 ze sprężynami śrubowymi, zębatkową przekładnią kierowniczą i hamulcami hydraulicznymi. Model 203 ustanowił nowe rekordy sprzedaży marki, pozostając w produkcji do 1960 roku.

Peugeot przejął firmę Chenard-Walcker w 1950 roku, po tym, jak został zobowiązany do przejęcia kontrolnego pakietu akcji Hotchkiss w 1942 roku. Wprowadzony w 1955 roku Peugeot 403 był popularnym modelem. Z 1,5-litrowym silnikiem sprzedał się w milionie egzemplarzy — jego produkcja zakończyła się w 1962 roku — wliczając w to jeden znany kabriolet ze składanym dachem, którego kierowcą był Columbo (detektyw w serialu telewizyjnym o tej samej nazwie).

Firma rozpoczęła sprzedaż samochodów w Stanach Zjednoczonych w 1958 roku, a w 1960 roku wprowadziła model Peugeot 404, który wykorzystywał silnik o pojemności 1 618 cm3 (99 cu in), przechylony o 45°. Samochód ten okazał się wystarczająco wytrzymały, aby czterokrotnie wygrać Rajd Safari w Afryce Wschodniej — w 1963, 1966, 1967 i 1968 roku.

Kolejne modele trafiały do produkcji, wiele było stylizowanych przez Pininfarina, np. Peugeot 504, który jest jednym z najbardziej charakterystycznych modeli Peugeota. Podobnie jak wielu europejskich producentów, wzrosła współpraca marki z innymi firmami; Peugeot pracował z Renault  od 1966 roku oraz Volvo od 1972 roku.

Kilka modeli Peugeota zostało złożonych w Australii, począwszy od modelu 203 w 1953 roku. Następnie wyprodukowano tam Peugeoty 403, 404 i 504. Produkcja samochodów marki w Australii zakończyła się modelem 505 we wczesnych latach 80. XX wieku.

1.1.4      Przejęcie firm Citroën i Chrysler Europe

W 1974 roku Peugeot kupił 30% udziałów w Citroënie i przejął go całkowicie w 1975 roku po tym, jak francuski rząd przekazał duże sumy pieniędzy nowej firmie. Citroën miał kłopoty finansowe, ponieważ opracował zbyt wiele radykalnie nowych modeli jak na swoje możliwości finansowe. Niektóre z nich, zwłaszcza Citroën SM i przedsięwzięcie silnikowe Comotor Wankel okazały się nieopłacalne. Pozostałe modele, na przykład Citroën CX i Citroën GS, odniosły sukces na rynku.

Wspólna firma macierzysta stała się grupą PSA (Peugeot Société Anonyme). Miała na celu zachowanie odrębnej tożsamości zarówno marek Peugeot, jak i Citroën. Jednocześnie obie firmy miały dzielić się między sobą zdobyczami inżynierii oraz zasobami technicznymi. Peugeot przez krótki czas kontrolował markę włoską Maserati — pozbył się jej w maju 1975 roku.

Następnie grupa przejęła europejski oddział Chryslera (który nazywał się poprzednio Rootes and Simca). Miało to miejsce w 1978 roku, gdy amerykański producent samochodów walczył o przetrwanie. Wkrótce cały asortyment Chryslera/Simca został sprzedany pod wskrzeszoną nazwą Talbot do czasu, aż produkcja samochodów osobowych tej marki została zatrzymana w 1987 roku, a komercyjnych w 1992 roku.

1.1.5      Lata 80. i 90. XX wieku

W 1983 roku Peugeot wprowadził na rynek model supermini 205, któremu w dużej mierze przypisuje się odwrócenie losu firmy. 205 było regularnie najlepiej sprzedającym się samochodem we Francji. Stało się także bardzo popularne w innych częściach Europy, w tym w Wielkiej Brytanii, gdzie sprzedaż pod koniec lat 80. XX wieku regularnie przekraczała 50 000 sztuk rocznie. Zdobył uznanie za styl, jazdę i prowadzenie. Model ten pozostał w sprzedaży na wielu rynkach do 1998 roku, nachodząc na wprowadzenie Peugeota 106 w 1991 roku. Produkcja Peugeota 205 została wstrzymana wraz z pojawieniem się nowszego modelu (206), który również okazał się bardzo popularny w Europie.

Jako część spółki z kapitałem mieszanym, Guangzhou Peugeot Automobile Company (GPAC), Peugeot 504 i 505 zostały zbudowane w Chinach w latach 1985-1997.

Do 1987 roku firma porzuciła markę Talbot produkującą samochody osobowe, gdy ta zaprzestała produkcji modeli Simca Horizon, Alpine i Solara, a także supermini Talbot Samba opartej na 104. To, co nazwano Talbot Arizona, stało się modelem 309, z zakładami Rootes w Ryton i Simca w Poissy, które stały się halami montażowymi Peugeota. Produkcja samochodów tej marki w Ryton była znacząca, ponieważ był to pierwszy raz, kiedy Peugeoty miały zostać zbudowane w Wielkiej Brytanii. Model 309 był pierwszym hatchbackiem Peugeota o znacznej wielkości, a jego sprzedaż osiągała dobre wyniki w całej Europie. Następca 309, model 306, również został zbudowany w Ryton.

Saloon 405 został wprowadzony na rynek w 1987 roku, by konkurować z modelami podobnymi do Forda Sierry i został wybrany Europejskim Samochodem Roku (ECOTY). Model ten był również bardzo popularny w całej Europie. Można go było kupić w Afryce i Azji nawet dekadę po tym, jak został zastąpiony przez model 406. Produkcja 405 w Europie została podzielona między Wielką Brytanię i Francję, chociaż następca tego modelu (406) był już produkowany tylko we Francji —podobnie jak model podstawowy 106 Peugeota z 1991 roku.

Nazwa Talbot przetrwała nieco dłużej na samochodach użytkowych (do 1992 roku), zanim całkowicie z niej zrezygnowano. Podobnie jak w przypadku innych europejskich producentów samochodów seryjnych, sprzedaż Peugeota w Stanach Zjednoczonych i Kanadzie uległa pogorszeniu i ostatecznie stała się nieopłacalna wraz ze starzeniem się Peugeota 505. Przez pewien czas dystrybucja na kanadyjskim rynku była obsługiwana przez Chryslera. Kilka pomysłów na sprzedaż w Stanach Zjednoczonych, takich jak dodanie Peugeota 205 do listy oferowanych pojazdów, zostało wziętych pod uwagę — nie doszło jednak do ich realizacji. Na początku lat 90. ubiegłego wieku nowo wprowadzony model 405 okazał się niezbyt konkurencyjny w stosunku do modeli krajowych i importowych w tym samym segmencie rynku i sprzedał się w ilości mniejszej niż 1 000 sztuk. Łączna sprzedaż spadła do 4 261 sztuk w 1990 roku i 2 240 do lipca 1991 roku. To spowodowało, że spółka zaprzestała prowadzenia działalności w USA i Kanadzie po 33 latach działalności.

W 1997 roku, zaledwie sześć lat po wycofaniu się z rynku amerykańskiego i kanadyjskiego, Peugeot powrócił do Meksyku po 36-letniej nieobecności na mocy umowy o wolnym handlu Chile-Meksyk. Jednak modeli Peugeot (od 1992 roku) nie można już kupić ani importować do Stanów Zjednoczonych z Meksyku.

1.1.6      Peugeot w XXI wieku

W dniu 18 kwietnia 2006 roku koncern PSA Peugeot Citroën ogłosił zamknięcie zakładu produkcyjnego Ryton w Coventry w Anglii. Ogłoszenie to spowodowało utratę 2 300 miejsc pracy, a także około 5 000 miejsc pracy w łańcuchu dostaw. Fabryka wyprodukowała swój ostatni Peugeot 206 w dniu 12 grudnia 2006 roku — została ostatecznie zamknięta w styczniu 2007 roku.

Peugeot był daleki od osiągnięcia swojego ambitnego celu sprzedaży 4 milionów samochodów rocznie do końca dekady. W 2008 roku sprzedaż utrzymywała się poniżej poziomu 2 milionów pojazdów. W połowie 2009 roku „niekorzystne warunki rynkowe i branżowe” obarczono winą za spadek sprzedaży i straty operacyjne. Christian Streiff zastąpił Philippe’a Varina (CEO), a Jean-Pierre Ploué (szef projektu) został przeniesiony ze swojego stanowiska w firmie Citroën. W 2009 roku Peugeot powrócił na kanadyjski rynek jedynie jako marka produkująca skutery.

Peugeot wciąż planuje opracowywać nowe modele, aby konkurować w segmentach, w których jest teraz nieobecny. Collin twierdził, że francuski producent samochodów rywalizował w 72% segmentów rynku w 2007 roku, chciał jednak poprawić ten wynik nawet na 90%. Pomimo programu wyścigów sportowych Peugeota, firma nie jest gotowa zbudować „czystego”, bardziej wydajnego samochodu sportowego niż sportowy coupe RC Z. Zarząd dąży także do otrzymania finansowania rządowego w celu opracowania hybrydowego układu napędowego z silnikiem diesla, który może być kluczem do rozbudowy firmy.

Do 2010 roku Peugeot planował wkroczyć na nowe rynki, głównie w Chinach, Rosji i Ameryce Południowej. W 2011 roku, po 14 latach nieobecności, firma zdecydowała się na ponowne wejście na rynek w Indiach — zbudowano nową fabrykę w Sanand w Gujarat.

Peugeot wznowił działalność na Filipinach w 2012 roku — był tam obecny przez krótki czas w 2005 roku, a dystrybucją jego produktów zajmował się Alvarez Group.

W marcu 2012 roku General Motors nabyło 7% udziałów w firmie Peugeot za 320 mln euro w ramach współpracy mającej na celu znalezienie oszczędności poprzez wspólne nabywanie materiałów i rozwój produktów. W grudniu 2013 roku GM sprzedał cały pakiet Peugeota, tracąc na tym około 70 milionów €.

W październiku 2013 roku Peugeot zamknął zakład produkcyjny w Aulnay-sous-Bois w ramach planu restrukturyzacji mającego na celu zmniejszenie nadmiernej zdolności produkcyjnej w obliczu kurczącego się rynku krajowego. W grudniu 2013 roku krążyły pogłoski, że Chińscy przedsiębiorcy mieli stać się potencjalnymi inwestorami. W lutym 2014 roku rodzina Peugeot zgodziła się zrezygnować z kontroli nad spółką, zmniejszając swoje udziały z 25% do 14%. W ramach tej umowy Dongfeng Motors i rząd francuski kupili po 14% udziałów w spółce, co sprawiło, że trzech wspólników miało teraz równe prawa głosu. Rada dyrektorów miała składać się z sześciu niezależnych członków (po dwóch reprezentantów każdego ze wspólników) Dongfeng, państwa francuskiego i rodziny Peugeot — dodatkowo zasiadało w niej dwóch członków reprezentujących pracowników i akcjonariat pracowniczy. Francuski rząd uznał, że umowa nie wymaga zatwierdzenia przez Brukselę, ponieważ reguły konkurencji UE nie uwzględniają publicznych inwestycji w spółkę na tych samych warunkach, co inwestycja prywatna w formie pomocy państwowej. Udział kapitałowy Dongfenga polepszył i tak już bardzo dobrą relację z marką Peugeot. Obie firmy w tym czasie działały wspólnie w trzech zakładach produkcji samochodów w Chinach, które miały możliwość wyprodukowania łącznie 750 000 samochodów rocznie. W lipcu 2014 roku spółka z kapitałem mieszanym Dongfeng Peugeot-Citroën ujawniła, że buduje czwartą fabrykę w Chinach w Chengdu, w prowincji Syczuan, której celem jest produkcja 300 000 pojazdów sportowych i wielofunkcyjnych rocznie, począwszy od końca 2016 roku. W styczniu 2015 roku indyjski gigant motoryzacyjny, Mahindra & Mahindra, nabył znaczący udział (51%) w Peugeot Motocycles za cenę 28 mln €.

1.2     Fabryki

1.2.1      Zakłady PSA

• Francja (zakład PSA Poissy): Peugeot 208
• Francja (zakład PSA Miluza): Peugeot 208, Peugeot 2008
• Francja (zakład PSA Sochaux): Peugeot 308, Peugeot 3008, Peugeot 5008 (pierwsza generacja)
• Francja (zakład PSA Rennes): Peugeot 508, Peugeot 5008 (druga generacja)
• Argentyna (Buenos Aires): 206 Plus (aka 207), 308, 408
• Brazylia (Porto Real): Peugeot 208, Peugeot 2008
• Portugalia (Mangualde): Peugeot Partner
• Słowacja (zakład PSA Trnawa): Peugeot 208
• Hiszpania (Madrid): 207 Plus, 207 CC
• Hiszpania (zakład PSA Vigo): Peugeot Partner, Peugeot 301

1.2.2      Spółki z kapitałem mieszanym oraz zakłady pracujące na zlecenie Peugeota

• Austria (Graz), praca na mocy kontraktu Magna Steyr: Peugeot RCZ
• Chiny (Wuhan), spółka z kapitałem mieszanym Dongfeng Peugeot-Citroën: 206 Plus, 307, 308, 408, 508
• Czechy (Kolín), fabryka Toyota Peugeot Citroën Automobile Czech: Peugeot 107, Peugeot 108
• Francja (spółka z kapitałem mieszanym Sevel Nord niedaleko miasta Valenciennes): Peugeot Expert
• Iran (Tehran), montaż pojazdów na mocy kontraktu Iran Khodro: 206, 206 Sedan, 206 plus, 405 oraz spółka z kapitałem mieszanym IKAP: 208, 2008, 301 508
• Włochy (Atessa), spółka z kapitałem mieszanym Sevel: Peugeot Boxer
• Japonia (Mizushima), praca na mocy kontraktu Mitsubishi Motors: Peugeot iOn
• Malezja (Gurun), montaż pojazdów na mocy kontraktu Naza Automotive Manufacturing: 208, 2008, 308, 408, 508
• (dawniej) Netherlands NedCar: Peugeot 4007
• Nigeria fr:Peugeot Automobiles Nigeria: Peugeot 301
• Rosja (Kaługa), spółka z kapitałem mieszanym Peugeot Citroën Mitsubishi Automotiv: Peugeot 4007, Peugeot 308 (pierwsza generacja)
• Turcja (Bursa), praca na mocy kontraktu Tofaş: Peugeot Bipper
• Wietnam (Ho Chi Minh), spółka z kapitałem mieszanym THACO Group: Peugeot 408

1.3     Samochody

1.3.1      Nagrody

1.3.1.1      Europejski Samochód Roku (ECOTY)

Samochody Peugeota zdobyły nagrodę Europejski Samochód Roku (ECOTY) pięć razy.

• 1969 – Peugeot 504
• 1988 – Peugeot 405
• 2002 – Peugeot 307
• 2014 – Peugeot 308
• 2017 – Peugeot 3008

Cztery modele marki zdobyły drugie lub trzecie miejsce w tym konkursie.

• 1980 – Peugeot 505
• 1984 – Peugeot 205
• 1996 – Peugeot 406
• 1999 – Peugeot 206

1.3.1.2      Irlandzki Samochód Roku (sponsor: Semperit)

Peugeot wyprodukował dwóch zwycięzców irlandzkiej wersji konkursu Auto Roku (COTY) od 1978 roku. W konkursie tym samochód jest wybierany przez Irish Motoring Writers Association (IMWA).

• 1997 – Peugeot 406
• 2010 – Peugeot 3008

1.3.1.3      Włoska edycja konkursu Samochód Roku (COTY)

Peugeot S.A. wyprodukował czterech zwycięzców „Car of the Year Auto Europa” we Włoszech w ciągu 28 lat — od 1987 roku. „Auto Europa” jest nagrodą przyznawaną przez jury Włoskiego Związku Dziennikarzy Samochodowych (UIGA), który co roku wybiera najlepszy samochód wyprodukowany w co najmniej 10 000 egzemplarzy w 27 krajach Unii Europejskiej. Musi się znajdować w sprzedaży od września do sierpnia poprzedniego roku.

• 2007 – Peugeot 207
• 2010 – Peugeot 3008
• 2013 – Peugeot 208
• 2014 – Peugeot 2008
• 2015 – Peugeot 308

1.3.1.4      Hiszpańska edycja konkursu Samochód Roku (COTY)

Peugeot S.A. zdobył dziewięć nagród w konkursie Samochód Roku (COTY) w Hiszpanii w ciągu 40 lat — od 1974 roku.

• 1981 – Talbot Horizon
• 1985 – Peugeot 205
• 1999 – Peugeot 206
• 2002 – Peugeot 307
• 2005 – Peugeot 407
• 2006 – Peugeot 1007
• 2007 – Peugeot 207
• 2012 – Peugeot 508
• 2013 – Peugeot 208

1.3.2      Modele oznaczone trzema cyframi

• 104 (1972), 106 (1991), 107 (2005), 108 (2014)
• 201 (1929), 202 (1938), 203 (1948), 204 (1965), 205 (1983), 206 (1998), 207 (2006), 208 (2012)
• 301 (1932), 302 (1936), 304 (1969), 305 (1977), 306 (1993), 307 (2001), 308 (2007), 309 (1985), 301 (2012)
• 401 (1934), 402 (1935), 403 (1955), 404 (1960), 405 (1987), 406 (1995), 407 (2004), 408 (2010)
• 504 (1968), 505 (1979), 508 (2010)
• 601 (1934), 604 (1975), 605 (1989), 607 (1999)
• 806 (1994), 807 (2002)
• 905, 908
• 1007 (2004), 2008 (2013), 3008 (2008), 4007 (2007), 4008 (2012), 5008 (2009)

1.3.3      Inne modele

• Bipper
• Boxer
• DMA/DMAH
• D3/D3A
• D4/D4A
• Expert
• Hoggar (pickup zaprojektowany i wyprodukowany w Brazylii od 2010 roku)
• J5/J7/J9
• P4
• Pars (znany również pod nazwą Persia)
• Partner
• RCZ (2010)
• Type 15
• VLV
• iOn

1.3.4      Samochody elektryczne i hybrydowe

Peugeot zaprezentował na Międzynarodowym Salonie Samochodowym w Paryżu nową koncepcję hybrydowego elektrycznego sedana sportowego o nazwie Peugeot RC HYmotion4. Podobnie do modelu układu napędowego zastosowanego w nadchodzącym Chevrolecie Volt, koncepcja RC obiecuje możliwość korzystania wyłącznie z energii elektrycznej przez dłuższy czas — układ elektryczno-hybrydowy włącza się, gdy potrzebne jest zwiększenie zasięgu pojazdu. RC HYmotion4 zawiera silnik elektryczny o mocy 70 kW na przednich kołach. Peugeot Prologue HYMotion4 również został pokazany na wystawie w Paryżu w 2008 roku i jest pod wieloma względami przeciwieństwem koncepcji RC HYmotion4. Prologue posiada silnik spalinowy z przodu i jest napędzany olejem napędowy zamiast benzyną — silnik elektryczny znajduje się z tyłu pojazdu.

Peugeot BB1 to elektryczny samochód koncepcyjny z silnikami znajdującymi się na tylnych kołach. Po raz pierwszy został pokazany we wrześniu 2009 roku  podczas Frankfurt Motor Show.

W 2010 Peugeot zaczął sprzedawać elektryczny model iOn. Jest to wznowiona i poprawiona wersja Mitsubishi i-MiEV.

Elektryczny samochód koncepcyjny Peugeot VELV został zaprezentowany 26 września 2011 roku.

1.4     Sporty Motoryzacyjne

1.4.1      Początki

Peugeot był zaangażowany w sporty motorowe od najwcześniejszych lat, wprowadzając pięć samochodów do prób Paryż-Rouen w 1894 roku. Jeden z nich, prowadzony przez Lemaître’a, zdobył drugie miejsce. Te próbne wyścigi są zwykle uważane za pierwsze sportowe zawody motoryzacyjne. Uczestnictwo firmy w różnych wydarzeniach trwało do I Wojny Światowej. Jednakże to w 1912 roku Peugeot dokonał swojego najbardziej godnego uwagi wkładu w sportową historię motoryzacji, kiedy jeden z samochodów marki, prowadzony przez Georgesa Boillota, wygrał Grand Prix Francji w Dieppe. Ten rewolucyjny samochód napędzany był silnikiem typu R4 zaprojektowanym przez Ernesta Henry’ego pod kierownictwem doświadczonych technicznie kierowców wyścigowych — Paula Zuccarelliego i Georgesa Boillota.  Jego skonstruowanie miało duży wpływ na rozwój silników wyścigowych, ponieważ posiadał (pierwsze użycie) DOHC i cztery zawory na cylinder, zapewniając wysokie osiągi silnika, było to radykalne odejście od poprzednich silników wyścigowych, które opierały się na ogromnym przesunięciu mocy. W 1913 roku Peugeoty o podobnym wyglądzie do samochodu z Grand Prix 1912 wygrały Grand Prix Francji w Amiens i wyścig Indianapolis 500. Gdy jeden z samochodów wyścigowych Peugeota został w Stanach Zjednoczonych podczas I Wojny Światowej, a części nie udało się nabyć we Francji w sezonie 1914, właściciel, Bob Burman, kazał go serwisować młodemu mechanikowi, o nazwisku Fred Offenhauser, w sklepie Harry’ego Millera. Silnik Peugeota był podstawą słynnego silnika wyścigowego firmy Miller, która później przekształciła się w producenta silników Offenhauser.

1.4.2      Rajdy

Peugeot Sport jest jednym z najbardziej utytułowanych zwycięzców w rajdach wraz z Citroën Racing (ośmiokrotnym zwycięzcą WRC), wygrywając pięciokrotnie tytuł Mistrza Świata Producentów Samochodów Rajdowych (1985-1986, 2000-2002), sześciokrotnie Rajd Dakar (1987-1990, 2016-2017), trzykrotnie Rajdowe Mistrzostwa Europy (2002-2003, 2008) oraz Intercontinental Rally Challenge (w latach 2007-2009).

Importerzy Peugeota ze wschodniej Afryki mieli bardzo imponujące wyniki w rajdach w latach 60. XX wieku; Nick Nowicki i Paddy Cliff wygrali Rajd Safari w 1963 roku, używając modelu 404 sedan wprowadzonego przez Marshalla. W 1966 i 1967 roku Tanganyika Motors działający w Tanzanii wprowadził do konkursu sedana Injection 404 (który wygrał wyścig), pilotowanego przez nieżyjących już Berta Shanlkanda i Chrisa Rothwella. Mogli ponownie wygrać w 1968 roku, ale gdy byli na drugim miejscu, zepsuł się im silnik, a Nick Nowicki i Paddy Cliff uratowali honor Peugeota, wygrywając rajd. Peugeot wygrał także Rajd Safari w 1975 roku (kierowca: Andersson w modelu sedan 504 Injection) i 1978 roku (kierowca: Nicolas w modelu 504 Coupé V6), oba samochody były zgłoszeniami zespołu fabrycznego.

Peugeot odnosił także dalsze sukcesy w rajdach międzynarodowych, w szczególności w Rajdowych Mistrzostwach Świata — z modelem Peugeot 205 z napędem turbo na cztery koła, a ostatnio z Peugeotem 206. W 1981 roku Jean Todt, były współkierowca Hannu Mikkola, Timo Mäkinen, oraz Guy Fréquelin, został poproszony przez Jeana Boillota, szefa Automobiles Peugeot, o stworzenie oddziału wyścigowego dla PSA Peugeot Citroën. W wyniku tego przedsięwzięcia powstał Peugeot Talbot Sport, założony w Bois de Boulogne pod Paryżem. Drużyna zadebiutowała w maju 1984 roku w Grupie B z samochodem 205 Turbo 16 w Rajdzie Korsyki, a także, w tym samym roku, wygrała pierwszą światową imprezę rajdową Rajd 1000 Jezior w sierpniu (kierowcą był Ari Vatanena). Nie licząc rajdów wytrzymałościowych, w których Peugeot nie uczestniczył, Vatanen wygrał pięć rajdów świata z rzędu.

Peugeot kontynuował swoją dominację w sezonie 1985. Pomimo prawie śmiertelnego wypadku Vatanena w Argentynie, w połowie sezonu, jego kolega z drużyny i rodak, Timo Salonen, poprowadził Peugeota do  pierwszego zwycięskiego tytułu mistrzostwa świata kierowców i producentów, znacznie wyprzedzając Audi Sport Quattro. W sezonie 1986 młody zastępca Vatanena, Juha Kankkunen, pokonał Lancie Markku’a Aléna, zdobywając tytuły mistrza kierowców i producentów dla Peugeota. Po banie wprowadzonym na samochody grupy B przez FIA w 1987 roku, spowodowanym śmiertelnym wypadkiem Henriego Toivonena, Todt (bezskutecznie) wszczął postępowanie sądowe przeciwko federacji . Peugeot przeszedł następnie na rajdy samochodowe. Korzystając z modeli 205 i 405, marka wygrała Rajd Dakar cztery razy z rzędu w latach 1987-1990; trzy razy kierowcą był Vatanen i raz Kankkunen. W 2015 roku Peugeot ponownie wziął udział w Rajdzie Dakar z nowo powstałym samochodem typu buggy.  Na Rajdzie Paryż-Dakar w 2016 roku zaprezentował nowy zespół kierowców, w tym dziewięciokrotnego mistrza WRC, Sébastiena Loeba, i dwunastokrotnego zwycięzcę Dakaru, Stéphane’a Peterhansela, któremu udało się wygrać edycję z 2016 roku dla fabryki Peugeot w zespole Peugeot 2008 DKR. Podczas kolejnej edycji konkursu w 2017 roku Peugeot przeszedł na nowy model 3008 DKR, w którym Peterhansel wygrał zawody po raz 13. z rzędu. 31 października tego samego roku Peugeot ogłosił, że zakończy swój udział w Rajdzie Dakar po 2018 roku, aby skupić się na zawodach Mistrzostw Świata FIA Rallycross. W 2018 roku Peugeot sięgnął po zwycięstwo po raz siódmy z rzędu razem z byłym kierowcą Rajdowych Mistrzostw Świata Carlosem Sainzem.

W 1999 roku Peugeot powrócił Rajdowe Mistrzostwa Świata z samochodem 206 WRC. Model ten był natychmiast konkurencyjny w stosunku do takich przeciwników jak Subaru Impreza WRC, Ford Focus WRC i Mitsubishi Lancer Evolution. Marcus Grönholm zdobył pierwsze zwycięstwo w wyżej wymienionym samochodzie w 2000 roku w Rajdzie Szwecji, a Peugeot zdobył tytuł mistrza producentów w pierwszym pełnym roku po powrocie marki — Grönholm zdobył swój pierwszy tytuł mistrza kierowców w swoim pierwszym pełnym sezonie WRC. Po okupionym wielkim trudem sukcesie i obronie tytułu mistrza producentów w 2001 roku Peugeot Sport zdominował sezon 2002, zgarniając osiem zwycięstw za sprawą Grönholma i Gillesa Panizziego. Grönholm ponownie zdobył tytuł mistrza kierowców. W sezonie 2004 Peugeot odesłał 206 WRC na emeryturę i zastąpił go nowszym modelem: 307 WRC. 307 WRC nie odniosło sukcesu na miarę swojego poprzednika — pilot samochodu, Grönholm, odniósł trzy zwycięstwa: jedno w 2004 i dwa w 2005 roku. PSA Peugeot Citroën wycofał Peugeota z WRC po sezonie 2005, podczas gdy Citroën zrobił sobie przerwę w sezonie 2006 i powrócił rok później.. Tymczasem Grönholm opuścił Peugeota, gdy ten zakończył z nim współpracę pod koniec 2005 roku, aby zawrzeć partnerstwo z jego młodszym rodakiem Mikko Hivronenem z Forda.

Peugeot 207 S2000, zwycięzca Intercontinental Rally Challenge w latach 2007-2009.

1.4.3      Wyścigi Samochodów Turystycznych

W 2013 roku Peugeot 208GTi wygrał „one-two-three” w wyścigu wytrzymałościowym 24 Hours Nürburgring.

Peugeot 306 GTi zwyciężył w prestiżowym wyścigu wytrzymałościowym Spa 24 Hours w latach 1999 i 2000.

Firma z powodzeniem ścigała się w azjatyckiej edycji Wyścigów Samochodów Turystycznych, zdobywając mistrzostwo w 2000, 2001 i 2002 roku z modelem Peugeot 306 GTi.

Marka odnosiła również sukcesy w serii wyścigowej Stock Car Brasil od 2007 roku, wygrywając ją w 2008, 2009 i 2011 roku.

Peugeot wygrał pięć razy Duńskie Mistrzostwa Samochodów Turystycznych, z samochodami Peugeot 306 w 1999, 2000 i 2001 roku oraz Peugeot 307 w 2002 i 2003 roku.

Dzięki swojemu Peugeotowi 406 Laurent Aiello wygrał wyścig Super Tourenwagen Cup w sezonie 1997.

W połowie lat dziewięćdziesiątych XX wieku sedan Peugeot 406 (zwany w niektórych krajach sedanem) rywalizował w mistrzostwach samochodów turystycznych na całym świecie, ciesząc się sukcesami we Francji, Niemczech i Australii. Nie udało mu się jednak wygrać ani jednego wyścigu w Mistrzostwach Samochodów Turystycznych w Wielkiej Brytanii pomimo znalezienia się kilkakrotnie na podium pod dowództwem zwycięzcy tych zawodów z 1992 roku Tima Harvey’a. W Gran Turismo 2 opis Peugeota 406 podsumowuje karierę wyścigową modelu jako „konkurencyjny samochód turystyczny, który ścigał się w całej Europie”

Brytyjskie samochody były początkowo przygotowywane przez Peugeot Sport; zespół z fabryki Peuegot UK w Coventry pod kierownictwem managera zespołu Micka Linforda w 1996 roku ze sponsoringiem Total. Peugeot Sport nie był jednak w pełni profesjonalnym zespołem wyścigowym na wzór konkurencji, posiadał modele Williams, Prodrive, Schnitzer i TWR. Obsługą drużyny zajmowały się warsztaty w fabryce Peugeota, głównie jej pracownicy w latach 1992-1996 — zasiadali oni za kierownicą 405 Mi16 w latach 1992-1995. W związku z tym Peugeot zakontraktował Motor Sport Development (MSD, który opracował i prowadził Hondę Accord w BTCC w latach 1995-1996), aby zbudować i uruchomić model 406 w latach 1997-1998. Posiadał on charakterystyczny zielony i złoty wzór płomienia jako znak szacunku dla nowego sponsora — Esso.

Początkowy brak powodzenia 406 został przypisany problemom z zawieszeniem. W 1998 roku model ten nie posiadał wystarczającej mocy, aby konkurować z Nissanem Primeras i Hondą Accords; wspomniano o tym podczas szczególnie mocnego pokazu 406 prowadzonej przez Harveya na spotkaniu BTCC Oulton Park w 1998 roku, kiedy komentator sportów motorowych, Charlie Cox, powiedział „niektórzy mówią, że (406) jest za słaby, serio.” Podczas pierwszego spotkania BTCC na Silverstone w tym samym roku, Cox wspomina, że MSD przeprojektowało samochód turystyczny 406 „od góry do dołu.” W różnych publikacjach — takich jak np. artykuł w nieistniejącym już magazynie „Super Touring” — chętnie komentowano fakt, że to pakiet aerodynamiczny, opracowany głównie dla dłuższych, bardziej prostych tras w Niemczech i Francji (gdzie prowadził do sukcesu marki), przeszkodził Peugeotowi 406 na wolniejszych, bardziej pokręconych drogach Wielkiej Brytanii.

W 2001 roku Peugeot wprowadził trzy modele BTC-T Peugeot 406 Coupé do wyścigu British Touring Car Championship, aby rywalizować z dominującymi coupeami Vauxhall Astra. Niestety, model 406 coupe znajdował się już na ostatniej prostej cyklu życia produktu i nie stanowił żadnej konkurencji — pomimo obiecujących wyników pod koniec roku, gdy Steve Soper prowadził w wyścigu. Na nieszczęście po kilku okrążeniach jego samochód miał awarię silnika. Modele 406 coupé zostały wycofane pod koniec następnego roku i zastąpione przez Peugeota 307 — który również nie zagrażał konkurencji — w 2003 roku. Obok BTC-C 406; dwa samochody 306 GTi ścigały się także w klasie BTC-P (samochody produkcyjne), prowadzili je Simon Harrison i Roger Moen — Harrison został mistrzem klasy.

1.4.4      Wyścigi samochodów sportowych

W latach 90. ubiegłego wieku firma rywalizowała w wyścigach wytrzymałościowych, w tym w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych i wyścigu 24 Hours Le Mans przy użyciu modelu Peugeot 905. Zespół sportowy powstał w Vélizy-Villacoublay we Francji. Po wczesnych problemach z niezawodnością i aerodynamiką model 905 odniósł sukces w Mistrzostwach Świata Samochodów Sportowych, wygrywając osiem z czternastu wyścigów w sezonach 1991 i 1992 wraz z tytułami mistrza drużyn i kierowców w 1992 roku. Peugeot wygrał także wyścig 24 Hours Le Mans w 1992 i 1993 roku.

Marka powróciła do wyścigów samochodów sportowych i Le Mans w 2007 roku z napędzanym silnikiem diesla Peugeotem 908 HDi FAP. W sezonie 2007 w wyścigu 24 Hours Le Mans, Stéphane Sarrazin zdobył pole position, jednakże model 908 okazał się za słaby i zwycięstwo przypadło Audi. W 2008 roku Sarrazin ponownie zdobył najlepszą pozycję startową, ale Audi ponownie zwyciężyło. W przypadku wyścigu 24 Hours Le Mans w 2009 roku, Peugeoty 908 HDi FAP ukończyły rajd na pierwszym i drugim (ogólnie) miejscu — były prowadzone przez kierowców Marca Gené’a, Davida Brabhama i Alexandra Wurza.

1.4.5      Wyścig Pikes Peak Hillclimb (znany również pod nazwą „Race to the Clouds”)

Po tym, jak Ari Vatanen i Bobby Unser, pod koniec lat 80., wygrali Pikes Peak International Hill Climb, Peugeot Sport i Sébastien Loeb postanowili połączyć swoje mocne strony. Dzięki swojemu występowi Ari Vatanen zdobył kilka nagród za filmy „Climb Dance” (Grand Prix du film de Chamonix 1990, Gold Award na Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Houston, Srebrny Ekran Amerykańskiego Festiwalu Filmów Przemysłowych i Wideo w USA, Chicago, 1990 Prix spécial  du Jury na festiwalu International du Film d’aventure w Val d’Isère).

W kwietniu 2013 roku Sébastien Loeb przetestował model 208 T16 w Mont Ventoux. Był on luźno oparty na kształcie i konstrukcji samochodu 208. T16 jest lekkim (875 kg, 1 929 lb) pojazdem, który wykorzystuje tylne skrzydło z modelu Peugeot 908, oraz posiada 3,2-litrowy bliźniaczy silnik turbo V6, rozwijający moc 875 bhp (652 kW, 887 PS) — powstał aby dołączyć do rywalizacji w Pikes Peak International Hill Climb.  30 czerwca 2013 roku samochód zmiażdżył on rekord Pikes Peak, osiągając czas o 90 sekund od niego krótszy — przy całkowitym czasie 8:13.878.

1.4.6      Formuła 1

Firma była również zaangażowana w dostarczanie silników zespołom Formuły 1, w szczególności McLarenowi w 1994 roku, Jordanowi w sezonach 1995, 1996 i 1997, a także Prostowi w sezonach 1998, 1999 i 2000. Producent nie odniósł żadnych zwycięstw, a jego udziały w F1 zostały sprzedane przedsiębiorstwu Asiatech pod koniec sezonu 2000.

1.5     Samochody koncepcyjne

 

• Quasar (1984)
• Proxima (1986)
• Oxia (1988)
• Ion (1994)
• Touareg (1996)
• Asphalte (1996)
• 806 Runabout (1997)
• 206 (1998)
• Escapade (1998)
• Les City Toyz (2000)
• Peugeot 607 Feline (2000)
• Peugeot 607 Paladine (2000)
• Peugeot Sésame (2002)
• 607 Pescarolo (2002)
• 307 CC (2002)
• H2O (2002)
• Peugeot RC (2002)
• Peugeot Hoggar (2003)
• Peugeot 407 Elixir (2003)
• Peugeot 4002 (2003)
• 407 Silhouette (2004)
• Peugeot Quark (2004)
• Peugeot 907 (2004)
• Peugeot Coupé 407 Prologue (2005)
• Peugeot 20Cup (2005)
• Peugeot 908 RC (2006)
• Spider 207 (2006)
• Peugeot RC HYbrid4 HYmotion4 (2008)
• Peugeot RD (2008)
• Peugeot BB1 (2009)
• Peugeot EX1 Concept (2010)
• Peugeot HR1 (2010)
• Peugeot SR1 (2010)
• Peugeot 5 by Peugeot (2010)
• Peugeot HX1 (2011)
• Peugeot SXC (2011)
• Peugeot Onyx (2012)
• Peugeot Exalt (2014)
• Peugeot Quartz (2014)

1.5.1      Motocykle

Firma Peugeot Motocycles pozostaje głównym producentem skuterów, skuterów typu underbone, motorowerów i rowerów w Europie. Marka produkowała motor z napędem elektrycznym, Peugeot Scoot’Elec, od 1996 do 2006 roku. Przewiduje się, że ponownie wejdzie na rynek w 2011 roku z modelem E-Vivacity.

1.5.2      Rowery

Od 1882 roku Peugeot produkuje rowery w Beaulieu we Francji (wygrały one dziesięć wyścigów Tour de France na przestrzeni lat 1903-1983). W 1889 roku marka rozpoczęła produkcję motocykli i samochodów. Pod koniec lat 80. XX wieku Peugeot sprzedał północnoamerykańskie prawa do nazwy roweru Peugeot ProCycle kanadyjskiej firmie sprzedającej rowery marek CCM i Velo Sport. Prawa do produkcji w Europie zostały na chwilę sprzedane Cycleurope S.A. — powróciły do Peugeota w latach 90. ubiegłego wieku.

1.6     Peugeot Avenue

Peugeot posiada sztandarowe przedstawicielstwa, nazwane Peugeot Avenue, zlokalizowane w Berlinie oraz na Polach Elizejskich w Paryżu. Salon wystawowy w Berlinie jest większy niż w Paryżu, ale oba są wyposażone w regularnie zmieniające się mini wystawy pokazujące samochody produkcyjne i koncepcyjne. Oba mają także mały Boutique Peugeota i są popularnymi miejscami wśród fanów marki. W Peugeot Avenue Berlin znajdowała się także kawiarnia — Café de France. Lokacja w Berlinie została zamknięta w 2009 roku.